Ontmoeting. Jaargang 16

[p. 361]

Hedwig Speliers
Neandert(h)aal

geboorte

Sterk als hennep
spant zij haar schoot,
in de spieren van haar vel
liggen de kinderen wakker.

Voor als de wind
op hun schouders drukt
bereidt zij de dranken,
stampt zij de maniok.

Met knapen en kloeke krijgers,
met doders bevrucht zij
de heuvels,
met pijlen zoent zij haar vijand.

leven

Aan de uiterste rand
maakt men koningen uit klei,
bij hoog en bij laag
bezweert men de pygmeeën in slaap.

In de boslucht
wordt de tepel harder dan elders,
wordt tederder dan elders
de doodsreutel van elk dier.

Als een boog
worden de armen gespannen,
vingers bepalen de afstand
van het schot.

droom

Uit toekan en liaan
trekken wij besluiten,
trekken wij eeuwen
aan onze ogen voorbij.

Met dadels voeden wij ons,
het bestaan wordt langer,
door het water gepolijste keien
worden onze wapens.

[p. 362]

 

Onder het schild van de nacht

 

vinden wij slaap,

 

in onze droom belikken wij

 

het lichaam van onze vijand.

angst

Over het mos
wandelt de vochtige panter,
het hart hoort zichzelf
langzamer kloppen.

Aan onze lippen
boort de taal verder
woorden zoekend
om angst te roepen.

Een kreet
maakt zich los van de aarde,
wordt bacterie
in de mond van de nacht.

dood

Vloeizaam zoekt de dood
tussen schaamharen en schoot
de wortel te raken
de kwetsbare vrucht.

Medicijnman en krijger
voelen het buigen van hun nek,
bidden en oproer plegen
maakt het bestaan korter

en varens
die de dood bedekken,
die de naaktheid
omkleden met aarde.

morgen

Aan de schors van de bomen
stijgt het voortdurende water,
aan de huid van ons lichaam
de gedurige dood.

Rode hanen schreien de heuvels,
vlammen gaan in de aarde op
in de aarde die stilstaat
aan haar evenaar.

[p. 363]

 

Een kind dat keien zoekt

 

wordt hardhandig afgeslacht,

 

van ver hoort men zijn nek kraken

 

in het wier van de morgen.

middag

Languit op het water
dat moeder wordt
spreidt men de prauwen,
volgt men zijn schaduw.

Achter hun tanden
roepen de vissen
naar het licht
dat in de dag staat.

Met kreten keert men terug,
met woorden worden touwen gevormd,
in beddingen
legt men heersers te baden.

avond

De toekan lacht om ter luidst,
tussen bijlpunt en schors
valt het hart stil
van de melkboom.

Een geverfde voet
trekt op verovering uit,
als een kust
wordt de nacht lang.
Gehoorzaam maken de tamtams
de maan tot hun broeder,
de zon tot hun zuster
voor één en hetzelfde bed.

nacht

De wind staat op,
maakt een huis tussen de bomen,
de zon zakt als een buidel
vol zware mieren.

Eensklaps ligt de aarde
op roepende kevers,
in het vel van de nacht
verplaatst de modder zijn stappen.

[p. 364]

 

Vuur wordt niet uitgevonden,

 

achter hun tanden

 

spreken de harde inlanders

 

met taalsteen, met kwarts.