Ontmoeting. Jaargang 16

[p. 277]

Frans van der Linde
Een kwartier verdriet om de tijd

nu langzaam de tijden vergaan
naar betere werelden
nu in andere atmosferen
zich de melodieën der bloemen
ontplooien
nu verdwijnen ook wij
met in het gelaat
de trekken die wij
elkaar ingriften
(zachtjes weliswaar,
en met medelijden
tussen de wenkbrauwen,
maar duidelijk en
zeer kenbaar voor de velen
die uit zand hun hart bouwen)

bijvoorbeeld de zomerzon
die de mensen bekleedt
of een maantalent
dat hen zilver graveert
of de aarde
die hen draagt
(jongen en ouden
in het besef van standvastigheid)
of het lavende water,
zij weten de mens
en zijn arme verlangens
zij weten de mens
tot over zijn oren
verdronken in geest,
gesmoord in zijn lichaam

[p. 278]

 

staande op de rand

 

tussen water en vuur

 

twijfelend aan de dood

 

en aan wèlke dood

 

bedingt de mens zich

 

een plaats in het hiernamaals

 

 

 

god mag het weten

 

 

 

de wereld draait en

 

met haar de mensen:

 

in het besef van vergankelijkheid

 

tracht men

 

het einde naar zich toe te halen

 

 

 

men weet niet meer

 

vanwaar men kwam

 

men weet niet meer

 

waarheen men gaat

 

 

 

verdriet om de tijd:

 

wie zal het bemerken

 

men is van geboorte tot dood

 

niet daarvoor niet daarna

 

van deze aarde

 

wie behoren wij daarbuiten

 

wie zal het ons openbaren

 

 

 

als alleen maar

 

de aarde bestond

 

en als er geen

 

eeuwigheid bestond

 

dan hadden oude mensen

[p. 279]

 

geen waarde meer

 

ze telden hun daden

 

slechts als herinnering

 

en voor persoonlijk genoegen

 

 

 

als dus alleen maar de aarde

 

er was

 

dan weigerden jonge mensen

 

aan hun jaren

 

jaren toe te voegen

 

dan verhoorde men de gebeden van de angst

 

men had geen tijd

 

om elkaar aan te zien

 

 

 

als alleen het heden

 

bestond

 

geen herinnering

 

meer waarde had

 

geen uitzicht

 

meer toekomst had

 

dan waren woorden weelde

 

en weelde was nutteloos

 

zoals misschien

 

van deze woorden

 

de meeste