Ontmoeting. Jaargang 16

[p. 152]

Frédérice Kalmijn
Lage Vuurse

(Uitgezonden op 31 januari in het Nationaal Programma door de N.C.R.V.)

Om deze tijd, begint er de nacht.
Nooit helemaal donker, nooit helemaal stil.
De steden kloppen door en het water blijft praten.
Het land is een levend lichaam met adertjes van licht.
Hier en daar herademt een bos.
Eén er van, ligt midden in het kloppende landlichaam
als een wak van stilte.

Dit bos is uit de tijd. Morgen is er nu al
een herinnering. Neem nu dat huis,
achteraf voorspelt het nog de toekomst.

Een bos, je kunt het horen, het geeft geluid.
Je kunt het proeven, lekker bitter.
De smaak van groen, brons, bruin.
Voel je de kille adem van de door mollen bewerkte grond?

Als je er de houtduif en de woudduif en de koervogel
en de houtsnip wilt betrappen,
vliegt er soms een grote vogel op met het geluid
van een holle trom,
niet bepaald om de mensen te verzoenen.

En er is dus een huis, veilig voelen en toch
een bos hebben, vol bomen en takken, vol takken
en bladeren als kindertjes bewegelijk.

Ooh, en snachts worden alle kleuren één kleur,
je kunt er dan alleen nog maar slaapwandelen.

De harde struiken groeien om het water
heen en sluiten het in, oorlogje spelen en toch
tegen elkaar praten. Zolang het water stilstaat
zegt het bijna niets.

[p. 153]

 

De steden. Hoeveel mensen zoeken hun eigen verhaal

 

bij anderen? Ze kruipen met hun zieke verhalen bij

 

elkaar als kraaien in een boom.

 

Hier, in deze zachte plantengroei zijn de mensen

 

niet. Dit is de fontanel van het landlichaam.

 

 

 

We zagen alles wat gewoon is, maar mooi wordt als

 

je er naar kijkt en weer gewoon als je weg bent.

Abcoude

bladeren als kindertjes bewegelijk
vlak boven het water
dat er rustig groen onder blijft

van tijd tot tijd
schuift een witte boot
voorbij het terras
waar parasols
hun ogen uitkijken
een torenklok slaat
de zomernamiddagzon
in zijn laatste kwartier