Ontmoeting. Jaargang 16

[p. 113]

Marie-Sophie Nathusius
Springliedje van een analysant

(voor een psychiater)

Als ik ziek door de straten loop
de ogen stijf gesloten
om mijn ziekte niet te zien
zeg ik:
ja mevrouw en nee mevrouw
en in de winkels bovendien
tel ik de dubbeltjes
van een tot tien
(ik kan niet verder tellen)
in de hand van de juffrouw
die mij bedroefd en beleefd
en toch beledigend bedient.

Als ik ziek in mijn kamer zit
de lippen vast gesloten
om mijn ziekte niet te zeggen
denk ik:
ja meneer en nee meneer
en in mijn bed bovendien
droom ik van dubbeltjes
die ik moet leggen
in de palm van een hand
om mijn ziekte te zien,
ik tel van een tot tien
en kom
niet
verder.

Weinig

Melkwitte avond,
de postbode komt,
zachtjes op glijdende fiets;
werpt een stencil in de bus;
niemand merkt
hoe weinig dat is.

[p. 114]

Vrucht

Een vrucht dreef
langs de dode middag;
uit haar verrezen
glimlach
stem
antwoord
en wederantwoord;

tot de dode avond
verder drong
naar de dode morgen.

's Nachts zijn er plaatjes om te troosten.

Doch in droomloze slaap
knappen de zaden
onhoorbaar.

Stem

Wat was het woord?
Het is doorgeknipt,
het is ziek geworden
nadat ik wegging,
en erg klein.

Hersens en huid hebben elkaar verlaten;
ik luisterde naar de stem,
niet naar de zin.

Sindsdien hoor ik vaak schreeuwen;
is dat mijn stem nu? of geleend?
Iemand die geen handen heeft wordt geslagen
tot het grijze zwijgen weer begint.

[p. 115]

De reticule

Een reticule
uit minuscule kralen
hangt veel te lang al
aan mijn muur;
Wat vang ik ermee aan?
Is het nu tijd om haar te vullen
met noten en rozijnen,
en haar te dragen op het feest
als late gast die zich vergist heeft
in het uur?

Kind in bed

Het kind huilde toen ik voor het raam ging staan,
het huilde ergens vandaan,
een onbekend kind.

Ik had moeten weten
wie het was,
en wist het ook,
maar toen ik de gordijnen sloot
was ik het weer vergeten.

Ik dacht dat het kind huilde in een ijskoud bed,
want ik was zelf het kind
dat huilde om het kind
dat uit huis was gezet.

Uit het buikhuis.

Welk kind?

[p. 116]

Antwoord

Voor Nan.

De dag is dof,
zonder vorm of lijn,
zonder de minste schijn
van leven,
de kleuren van de laatste bladeren
zijn uitgewist.

De stem die ja zei zwijgt.

Het woord eenmaal geboren
kan niet dood gaan,
trillingen eenmaal begonnen
zetten zich eeuwig voort.

Gespannen luister je
naar het nog te horen ja,
tastend, grijpend,
zoals je deed in je vroegste dagen;

je herhaalt de echo,
je draait haar om en om,
je wacht op het volgroeide teken,
moeizaam je wendend van toen naar nu -

Tot het geen schaduw
van een woord meer is
maar zich in volheid aanbiedend vermogen
het zwijgen te vervullen met jouw antwoord
op de ten laatste zichtbaar geworden wereld:
jouw onvervreemdbaar eigendom.