Ontmoeting. Jaargang 15

[p. 232]

Gerd Segers
De overwinnaars (fragment)

Geankerd in de moederschoot van de nacht, voelt ze hoe de slaap uit haar wegtrekt, een diaspora van onlust achterlatend. Onlust voor de nieuwe dag met zijn stiltes, zijn geluiden waarnaar ze mateloos moet liggen luisteren.

Zonder haar slaaphouding te verlaten, gluurt ze naar Andreas' neerhangende mondhoeken, waartegen zelfs de slaap het heeft moeten afleggen. Alsof hij haar blik op zich gericht voelt, opent hij pierend de ogen.

‘Hoe laat is het?’, vraagt hij.

‘Bijna tijd,’ antwoordt ze stroef.

Na die woorden liggen ze zwijgend zij aan zij, de ogen gesloten.

Zo moeten Moore's koning en koningin slapen, denkt hij. Of zouden die in schoothouding liggen? Misschien wel. Bijna iedereen doet dat.

Ratelend breekt de wekker zijn gedachten stuk, plant scherpe banderilla's in zijn vermoeid hoofd. Zuchtend glijdt Andreas het bed uit, maakt dronkenstappen tot aan de lavabo.

De ogen in het bed sluipen hem achterna. Hij voelt ze op de benen, op de nicotine pukkels tussen de witte haartjes. Ze ankeren zich vast als gulzige bloedzuigertjes.

Wrevelig buigt hij zijn gezicht naar de spiegel, kijkt in de grauw-zieke ogen en draait vermoeid de kraan open.

Gorgelend vangt zijn mond het water op. Smaak van vuile roest spuwend de lavabo in.

Het washandje zuigt als een spons. Hij knijpt het over zijn gelaat uit. Dikke druppels glijden zijn buik af, doen hem rillen als een natte hond. Zich droogwrijvend landt hij op de stoel die zijn kleren draagt. Boven dreunt Bottu's radioturnles. Andreas begint zijn dagelijks ritueel. Linkersok. Rechtersok. Broek. Hemd. Das. Hij kan het tempo onmogelijk volgen. Het is moeilijk met die ogen steeds op je benen, piekert hij. Zijn schoenen aantrekkend gluurt hij naar het bed, vangt haar blik op.

‘Moet je?’, vraagt hij.

Ze knikt. Natuurlijk moet ze. Je kan nu eenmaal niet een hele nacht zonder te moeten. Dat weet hij ook wel.

Werktuiglijk schuift hij de w.c.-stoel naast het bed, helpt haar erop als een breekbaar popje.

Ze klemt spasmodisch de handen aan de wijd opengespalkte dijen. Het kletst gewonnen verloren de po in.

Als ze uitgedruppeld is, tilt hij haar terug het bed op, waar ze krachteloos blijft liggen, met kieuwende lippen.

Net een aangespoelde vis, denkt hij en gaat met een zucht het wasgerief halen.

[p. 233]

‘Niet te nat?’, teemt ze als hij zich met het washandje over haar buigt. Hij voelt haar broeierige ontwaakadem langs zijn voorhoofd blazen, doet alsof hij niets gehoord heeft en begint zwijgend haar gezicht te wassen. Even kijkt hij naar de wekker, dept dan de verspreid liggende zeepklodders op en wrijft zorgvuldig haar huid droog.

Na zijn ‘ik zal nu maar koffie maken’ blijft hij aarzelend voor haar staan.

Ze houdt zich op haar beurt doof, likt heel behoedzaam aan haar handpalm en strijkt dan genietend het speeksel over de hand uit.

Andreas verdwijnt als een betrapte hond de keuken in.

Ze hoort hem scharrelen in de eetkast. Scherpe geluiden vermengen zich, worden ondefinieerbaar, afgestompt, gedempt.

Hij ziet er de laatste tijd vermoeid uit, vindt ze. Alsof hij nachten achtereen geen bed heeft gezien. Iedereen is vermoeid, maar je ziet het niet altijd. De meesten zijn het onder hun huid.

Gisteren had hij haar nog voorgesteld op nicht Celine een beroep te doen. Als gezelschapsdame. Een paar uur per dag maar.

‘Ik houd haar liever het huis uit. Ze beweert wel dat het niets is, maar ze doet het met tegenzin’, had ze geantwoord. ‘Tenzij het te zwaar wordt voor jou.’ Hij had zich trachten te redden met een stijf gezicht van ‘O, nee. Ik kan het nog best alleen af’.

Dat was leugenachtig van hem. Dat weet ze maar al te goed. Wassen, verschonen, sjouwen op de w.c.-stoel en terug het bed in van zo'n lichaam als het hare, dat houdt geen mens uit. Daar ga je zelf aan kapot. Er is maar één oplossing: haar in een instelling plaatsen. Iedereen raadt het hem aan. Maar hij doet het niet. Hij heeft er de moed niet toe, overweegt ze honend.

Andreas, het ontbijt binnenbrengend, blijft even in de deuropening staan. Nieuwsgierig begluurt hij haar grijnzend gezicht, maar kan uit niets opmaken wat ze precies denkt.

Met de voet duwt hij het roltafeltje tot aan het bed, trekt er een stoel bij en gaat geluidloos zitten. Seconde na seconde tikt de wekker weg.

Keurend tipt ze aan haar kop koffie.

‘Te veel bitterpeen’, kankert ze vol klagend verwijt.

‘Weeral?’, begint hij, maar woorden breken op zijn lippen tot zwijgend protest. Hij wou zeggen: ‘Maak hem dan zelf’. Maar hij kon het niet. Nijdig doopt hij een boterham in zijn koffie, begint traag te kauwen. Telkens als hij hapt, wordt achter zijn gele tanden zijn donkere mondholte zichtbaar.

Afwezig brengt hij het kopje aan zijn mond en hoort háár slurpen. Net een jonge kat, denkt hij. Een zwarte kat op zijn weg, hinderend spinnend om zijn benen. Zijn hand zakt en hij vergeet te drinken.

‘Ik zal maar doorgaan’, zegt hij plots, hulpeloos nonchalant.

Treuzelend staat hij recht en glijdt zijn jas in. Mager en gebogen staat hij in het midden van de kamer, waarin het licht door de scandiaflex in repen binnenvalt.

[p. 234]

Het zonnelicht is vals en doordringend, het is haar bondgenoot, piekert hij en loopt verslagen naar de deur. En weer voelt hij de bloedzuigertjes langs zijn benen glijden.

Al zijn kracht heeft hij samengebald in de hand, die de klink naar beneden duwt. Nog één blik naar haar, een blik die ‘tot straks’ zegt en hij trekt de deur beheerst achter zich dicht.