Ontmoeting. Jaargang 14

[p. 212]

Hedwig Speliers
Het met je lichaam zeggen

(1)

jij spreekt de taal van witte muskieten
jij wandelt de vlinderstap
jij bent gesloten maanschap
jij loopt zachtjes over in mijn gebieden
jij gehoorzaamt van innerlijk bevel
jij bent om beurten uitspansel en kern
met wat daartussen ligt het diepe geren
van antilopegeluid stortgruis hemel hel

[p. 213]

(2)

waarom waaien de gordijnen
waarom sproeien de satijnen
gewaden open op je huid?
krekels vallen luid
en ongeduldig in
waarop wachten wij?
jij bent het sein
ik ben het begin

[p. 214]

(3)

 

aan de tepel van je blik

 

om je zachte borstpupil

 

ben ik de reis begonnen

 

van uren duurzaamheid

 

 

 

je zei dat maar een spin

 

zijn reis kon sterven

 

je zei veel meer: schaduw

 

en tussenruimte en zweefbegin

 

 

 

maar wat je niet gezegd hebt

 

duurde slechts één ogenblik

[p. 215]

(4)

aan je vingeren
hangen fluisterringen

in mijn ademwind
zingen jouw robijnen

de maan zoekt verstrooid
een partner voor de nacht

in je dalen diepe duiven
je ademt duiven

[p. 216]

(5)

ik heb mijn handen
te slapen gelegd
in de valleien
van je huid

je kleine vinger
heeft getast
naar de morgen
van mijn lichaam

[p. 217]

(6)

ik heb om je hoofd
een geurige zeebal gestrooid

diep in het vlees van de bal
dringt je hoofdhaar je hoofd
met midden in je lichaam
zeewind zingend

lilliput lispelen je lippen
lilliput lilliput lilliput
lilliput lispelen

[p. 218]

(7)

er spreken zwaluwen
tussen de lippen
tussen de lippen
van je tweede mond

niets dat ons ophoudt
ook niet zelfs niet het kind
dat de zon vangt
dat de zon draagt
op de rechterknie

[p. 219]

(8)

zacht ademt tussen
je dichtvertakte dijen
je tweede mond

zo drijf ik zachte spreuken
door je lichaam

[p. 220]

(9)

ik beklim jouw zwijgen
ik vind je tussen de twijgen
van je blauwe lippen
nooit terug

ik zou je spelen
je opgooien tot wind
mijn vingers tokkelen
op je deurstijlen

ik beklim jouw zwijgen
ik vind je nooit terug

[p. 221]

(10)

zij heeft met stro getekend
in het verlengde van mijn benen
blinde steltloper zegt zij van mij
blinde steltloper zegt zij
terwijl de etter van mijn adem
haar handen geurt

vloeibaar wordt namiddag

[p. 222]

(11)

woorden groeien
over mijn adem toe

om de wonden
groeien littekens

genezing steigert
als een paardenek
in mijn huid

zacht gezadeld
liefde zingt meerstemmig

[p. 223]

(12)

als je sterft
teken een vlinder op je huid
dat ik weet hier woont de ziel
en hier gaat het hart voorbij

dan raap ik
de wind van je lach op
en klim ermee het huis op
en zwaai ik
de vogels voor de boodschap

[p. 224]

(13)

je bent ontbonden
tussen wortels en droog gras
hebben we je puin
teruggevonden

van jouw eeuwigheid
rest tussen onze vingers
enkel nog ruïne as