Ontmoeting. Jaargang 14

[p. 113]

Frank Daen
Verweer

Nadat hij de buitendeur achter zich gesloten had, voelde hij, dat er een dode in huis was. Op de stoep staande had hem dat nog een onwaarschijnlijkheid geleken, maar in het portaal was er iets van aanwezig. Zijn voetstappen smoorden in de zachte traploper en hij verlangzaamde zijn tred naarmate hij de trap hoger op kwam. De deur van de achterkamer, tegenover het trapgat, verborg uitdagend een geheim voor de bovenkomende bezoeker.

Toen hij zijn jas voorzichtig aan de kapstok hing, luisterde hij naar gedempte stemmen, die hij in het huis veronderstelde, maar het bleef zo stil, dat hij even kuchte om althans enig geluid te horen.

Bij het binnengaan van de voorkamer schuurde de deur zachtaardig over een harig tapijtje, dan, tot zijn verwondering, vond hij er niemand. Hij was alleen in het sterfhuis.

Langs de muren stonden de meest uiteenlopende soorten stoelen opgesteld, waaronder enkele oude en zeer ongebruikelijke, met klaarblijkelijk door vele bezoekers geplette kussentjes. Voor het zijraam, dat uitzicht gaf op de straat, waren de overgordijnen gesloten. Op een nooit eerder opgemerkt tafeltje lag een stapel post.

Hij koos een stoel in de erker met de rug naar het daglicht, een positie recht tegenover de suite-deuren, waarvan de gele bovenruiten hem voorkwamen als ontstelde ogen, terwijl de stijf toegeschoven deuren aan krampachtig opeengeklemde lippen deden denken. ‘Voor een dode behoef je nooit bang te zijn, Keesje’, had tante Eva hem, toen hij kind was gezegd. ‘Dat is een gewoon lichaam, waar het leven, waar de geest uit is.’ Daarin lag al opgesloten, dat ze er zelf bang voor was. Of geweest was. Maar tante sprak geheimzinnig, alsof ze er meer van wist, iets, dat ze hem niet kon mededelen. Hij dacht erover na, dat het sindsdien zo gebleven was, dat hij er ook wel nooit achter zou komen. Van de doden zal men nooit horen of zij nog iets weten. Daarom missen zij elke aantrekkingskracht. Later, wanneer zijn vader hem een pak slaag gegeven had, soms ten onrechte, had hij wel woedend gewenst dood te zijn, maar dan toch zo, dat hij het bewust meebeleefde en eigenlijk direct daarna weer terug kon komen. Maar niemand was dat nog gelukt.

Men had de klok stilgezet. Daardoor leek de spiegel er boven een geheel

[p. 114]

ander ding dan vroeger. Tijdloos. Eigenlijk verlangde hij er naar zichzelf te bezien in die spiegel, maar het onbekende hield hem ervan terug.

Het is toch te gek, dacht hij dan, het leven gaat immers gewoon verder. Met één hand deed hij het overgordijn opzij en keek de straat in. Een kind op een autoped, een vrouw met een boodschappentas en ver weg een bakker die brood bezorgde. Hij haalde diep adem en liet de stof in de plooi terug vallen.

Hij moest zijn gedachten ordenen. Als hij nu op de vlucht ging, of zelfs maar een vergelijk zocht met het onbekende, dan zou hij een nederlaag incasseren, die hem zijn hele leven fataal bleef.

Ik moet er doorheen. Het is net als zwemmen, dacht hij, erin springen en erdoor. Of nee, die vergelijking gaat niet op, het is nòg anders, het is een houvast krijgen in het water. Wie dat heeft, verdrinkt niet. Leven is zwemmen op de dood. Hij kan leven, die zijn testament gemaakt en het goed bevonden heeft. En deze kamer is mijn notaris.

Als er nu maar ergens één bloemetje stond, dan zou alles anders zijn. Hij had bloemen moeten meebrengen, desnoods stiekem onder zijn jas, want hij had dit kunnen voorzien. Waarom zou het gehele huis dood moeten zijn en zou deze laffe aanval niet beperkt blijven tot de levenloze. Een zieke plek in de wereld is deze kamer geworden, dacht hij, ja het hele huis is ziek en één bouquet zou het kunnen genezen.

Is het niet minstens even laf van de dood van zijn overmacht gebruik te maken, als van mij om bang te zijn voor het onvermijdelijke? Wij zijn op dit moment quite. Ik ga geen stap meer opzij maar ik zal rekenschap vragen, ondanks het in zijn ogen hopeloze van mijn positie.

Toen hij opstond en achteloos een paar passen deed, had alles de neiging naar het gewone terug te keren. ‘Zie je wel’, fluisterde hij tot de slecht geklede figuur in de spiegel, die zich uitstrekte om groter te lijken en twee bleke handen uit de zijzakken haalde.

Dan stapte hij vast en luid naar de suite. Zijn vingertoppen zetten zich schrap op de randen van de deuren, die hij direct daarop met een krachtige ruk openschoof.