Ontmoeting. Jaargang 13

[p. 251]

Jarry Duclay
Elementair

27

hoewel ik geen armslag
heb aan de zijden draad
van de hartslag
leef
als een kleine spin
in een kamer
omhoog
stil en
rrrrrt
omlaag

omdat ik een spin
in mijn hand neem
hem ergens aan de kant zet
om te zien
hoe hij opnieuw begint
onvermoeibaar

kan ik het vertrouwen
dat alles heel goed is
maar niet van me afzetten
en geloof me
ik ben er blij mee

nu ik hier ben
misschien moet ik wel meer
accepteren herkennen
in ieder geval aan de
vruchten de boom kennen

het veelvoud verwart mij
al vertrouw ik
wat gaat het me eigenlijk aan
het daagt me uit

[p. 252]

28

de dag
reusachtige heks
schuifelt tussen de kruinen

kuchend verzamelt ze
dor zwart hout
werpt het op de zon

het verbrandt niet
lalt ze
het verbrandt niet

[p. 253]

29

een mond vol tanden
aandachtig het blauw vermalend
vertalend het ijs van een ster
van vluchtig verankerde vogels
handenvol opwinding
om de springveer het hart
een lichaam met duizend kelen
diep inhalend met duizend hoog
uithalende stemmen
staat hij in de woedend gekleurde
hemel van de morgen de wind
zet hem het mes op de keel
hij moet de dag wel prijzen

aan zijn voeten
de zon te hooi en te gras
de maan een veeg teken
aan een oosterse hemel

[p. 254]

30

door de drijfriemen van een god
ben ik gegrepen zijn vliegwielen
hebben mij gebroken
zo ben ik uitgespuugd

nu moet ik genezen
leren leven
met het aanwezige

[p. 255]

31

soms vermoeid op het scherp van de snede
vermoed ik een god speelt met mij
vaak ook alleen maar
van een roos een blad tegen een heg
houdt de wind het nog van de grond
het verkleumt weer en wind maakten zijn gang uit
door een stilte zal het vallen
tussen de slaafse gebaren van het gras
de grote herfst de harde vorst afwachten

[p. 256]

32

de regen staat als een menigte
om het huis de wind dringt naar voren
en bonst op de ruiten
diep in zijn kraag wendt de winter zich af
als een dichter van omstreeks 1900

nog wisselen wij binnen blikken
van verstandhouding wie zal
hen toespreken
de stenen vliegen al door de ruiten

zij eisen ons leven
en anders
eisen zij onze dood

[p. 257]

33

komt hij komt hij
een oogwenk
waar vandaan
waar vandaan
waar is hij gebleven

komt hij komt hij
een oogwenk
kleine nachtjager

zwiept langs de lijven
een schaduw
wie is hij

komt hij komt hij
een oogwenk
waar vandaan
waar vandaan
waar woont hij

[p. 258]

34

om
de helpende hand
van de zon

de maan
de diamant op de dekmantel
van de vorst der duisternis

het geven en nemen
van de aarde
kracht gaat uit van de eter

het verzonken bewogen zijn
van de zee

om
een vergeten kans
uit de kringloop te worden getild
de berusting
achter het nagaan

om
de angst
door de tekens te zijn bedrogen
terwille van wat ik niet kennen kan
het gegeven te hebben verwaarloosd

om
de lamp
van de keuze

de mogelijkheid
van een relatie

om
de onmogelijkheid