Ontmoeting. Jaargang 13

[p. 128]

Wim Brinkman
......

Slechts ver zwijgen kan men de stilte.
Maar stilte omschrijft het gedicht
als de hoge bergen het meer.

Ik spreek mij tot waar geen sprake meer is.
Ik vaar tot waar geen water meer is,
waar ik zwijgend de stilte betreed.

Elk gedicht is een andere dood.
Zo komt duisternis aan het licht.
Zo fluistert de stervende.

Kern van zo ongezien, zo ongeweten donker,
ik schrijf niet van u, niet tot u,
schrijf mij tot u, ik schrijf mij tot