Ontmoeting. Jaargang 13

[p. 20]

Roger Pieters
De hond is dood

‘Kom,’ zegt de blonde man, ‘de hond is dood. Het baat niet dat je hier blijft tot ze je vinden.’ De hond ligt op zijn flank als een zak gevuld met een pappige stof. Een vloeibare, dikke pap. Julo zoekt naar het wolkje adem bij de zwarte rubberneus van de hond. ‘Rolf,’ zegt hij, ‘kom nu Rolf. Ze zullen je vinden. Het baat niet dat je hier liggen blijft.’

‘De hond is dood,’ zegt de blonde weer. Hij wordt nu ongeduldig. Schudt Julo bij de schouder en zijn stem wordt een scherp, koud mes. Zo scherp en zo koud als de duisternis. Julo staat recht en schudt de pijn uit zijn knieën.

‘De hond is dood,’ zegt hij weer. ‘De mannen zullen hem vinden en begraven. De grond is koud en zijn lichaam is nog warm.’

De dikke grinnikt even. ‘Wanneer we hier nog lang blijven stoppen ze ons in de grond naast je hond.’ Zijn stem wordt langzaam als Julo's stem en Julo luistert als naar een vaag-bekend geluid en glimlacht.

De struiken zijn versteende duizendpoten in de maannacht. Ze grijpen naar je benen en Julo heft de voeten hoog van de grond om de stekelige greep van de struik-armen te ontglippen. Af en toe kirt hij, dwaas en gelukkig omdat hij aan het gevaar ontglipte. Kijkt achter zich naar de ontgoochelde struiken en naar zijn schaduw, die als een natte zak achter zijn hielen kleeft. De drie mannen lopen achter elkaar langs de rand van de dreef. Het neervallen van hun voeten is niet meer dan een lichte plof op de harde grond maar wanneer Julo aandachtig luistert, zijn volle aandacht koncentreert op het geluid wordt het scherp als een lancet dat tussen vlees en been geschoven wordt. Hij wil de vingers in de oren stoppen, maar het zal niet baten. Het geluid is in hem. Hij moet aan iets anders denken. Niet aan zijn hond die als een natte zak in de kou ligt, met een stukje bevroren adem om zijn neus. Wanneer Julo aan de hond denkt wil hij terug. De wroeging ligt als een spiraal om zijn hart, als een veer die zichzelf opspant. Omwille van de wroeging, die pijn wordt poogt hij te denken aan vrolijke dingen. Aan de buit die ze straks verdelen zullen. Aan de vrouw met haar zwarte ogen, die dwars door hem heen kijken alsof hij van een glazige, doorzichtbare stof gemaakt was. Julo glimlacht nu weer en de doffe klop is uit zijn lichaam verdwenen.

Het huis ligt bezijden de weg. Er loopt een smal pad heen, maar in het maanlicht bestaat het pad slechts ginder hoog, tussen de kruinen van de bomen. Zijn voeten zoeken de weg terwijl hij het hoofd ver achter over

[p. 21]

houdt, zoekend naar een pad tussen de boomkruinen. In het duistere huis is slechts de geur van de vrouw. Een geur, donker als haar ogen. Julo verbeeldt zich dat hij in de vrouw stapt. Dat de vrouw het huis vult zoals muziek. De geur wordt muziek. Julo zoekt de draden in de muziek en dan hoort hij het wrijven van handen tegen de muur en het parfum komt dichterbij. De vrouw zegt: ‘Waar zijn jullie? Ik kan niets zien.’ Wanneer Julo's hand de hare raakt schrikt ze en glimlacht. Julo voelt haar glimlach. Ik ruik dat ze glimlacht, denkt hij. Ik proef haar glimlach in de duisternis.

‘Ben jij het, Marco?’ vraagt ze. ‘Ik werd ongerust. Je bleef zolang weg.’

‘Ik ben Julo. De anderen zijn voor mij binnengekomen. Misschien zijn ze in de kamer.’ Julo blijft heel stil om niets van de aanwezigheid van de vrouw te missen, om de geur niet te rimpelen. En wanneer ze zich van hem verwijdert strekt hij de armen ver uit, zo ver tot er een doffe pijn schuift tussen het gewricht. Zo moet ook de pijn in de poten van de hond liggen. Een koude, bevroren pijn.

‘De hond is dood,’ zegt hij.

‘Ik vind de weg niet in dit verdomde huis,’ zegt de vrouw en ze is nu weer zo dicht bij hem dat hij haar adem voelt. ‘Ik wil weg uit dit huis. Hebben jullie het geld?’ vraagt ze en nu is haar adem warm en begerig.

Nu staat Julo plots in het donkere bos en de muur tegen zijn schouder is een boomstam en de adem van de vrouw ligt als een klok over hen beiden. Hij voelt haar handen tegen de zijne.

‘Wanneer ik mijn deel heb zullen wij vluchten,’ zegt hij en ze grinnikt.

‘Ze zullen ons vinden in dit huis. Ze hebben de hond gedood en ze zullen ons eveneens doden’. Zijn handen bevoelen haar lichaam en ze zegt: ‘Och kom’ en trekt zich niet terug. In de andere hoek van de kamer is er plots een lichtballonnetje en Julo trekt schielijk de vingers achteruit. Alsof het vuur zijn vingertoppen schroeide. Marco lacht vreemd en luid en Heinz vloekt. ‘Dit hok wordt ons ongeluk,’ zegt hij. Eens toonde Heinz hem een foto. Hij stond er op in een strak-zittend uniform en zijn ogen glinsterden als zwaardpunten onder de zwarte klip.

‘Eens komt de tijd weer,’ zegde hij. ‘Wij moeten slechts afwachten. Afwachten proberen in leven te blijven tot het weer wordt als vroeger. Ook al duurt het een mensenleven, toch komt de tijd terug.’

In de lichtcirkel die uit de petroleumlamp valt gooit Heinz de bankbrieven op tafel. Steeds maar weer haalt hij pakjes biljetten uit zijn zakken en gooit ze op tafel. De handen van Marco liggen op de rand van de tafel. Als dikke wormen liggen zijn vingers op het blad.

‘Ik ben blij dat je terug bent,’ zegt de vrouw. Ze kijkt plots naar Julo, heel lang, alsof de woorden die ze zeggen wou op zijn aangezicht lagen.

‘De hond is dood,’ zegt Heinz. ‘Hij vrat van het vlees dat we de waakhond toegooiden.’ De vingers van Marco leven, als dikke, korte wormen zonder lenigheid. Straks zullen de acht vingers en de twee duimen uit zichzelf naar

[p. 22]

de buit toekruipen. Een idiote wedren van wormen op duizend poten.

‘Nu hebben we geld genoeg,’ zegt de vrouw. ‘We hoeven hier niet meer te blijven.’

‘Het is hier veilig,’ zegt Heinz.

‘Het is even veilig in de stad en het leven is er prettiger.’

‘We zijn niet zo rijk dat we prettig leven kunnen. En wij moeten niet prettig leven. Wij moeten slechts wachten op de nieuwe tijd. Op de tijd die terug komt.’

‘Je bent een fantast,’ zegt de vrouw. Het licht beschijnt de onderzijde van haar aangezicht. Tot boven haar ogen. Boven haar ogen is de schedel weggehakt en haar stem komt uit de schedelpan.

‘Ik weet niet waarom ik bij je blijf,’ zegt ze. ‘Ik was zo idioot te geloven in jullie wereldrijk. Ik verlang niet langer te leven in het verleden als in een uitgebrand huis. Ik wil gelukkig zijn. Van de ene dag op de andere gelukkig zijn en leven zonder toekomst.’

‘Doe het geld weg,’ zegt Marco. Alsof hij bang was voor de onafhankelijkheidszin van zijn eigen vingers. ‘Je hoeft al dat geld niet op tafel te laten liggen.’ De vrouw strekt de hand en streelt over het geld. Haar handen zijn lang en wit, handen om met geld te spelen. Wanneer ik mijn deel krijg schenk ik het aan jou, denkt Julo. Er is een geluid buiten. Een geluid dat nieuw is en vreemd aan het huis. De anderen horen het niet maar Julo heeft fijne oren. ‘Er is iemand buiten,’ wil hij zeggen maar dan is er plots weer het beeld van de dode hond en het besef dat Heinz de moordenaar is en hij zwijgt.

‘Laat ons het geld verdelen,’ zegt Marco. De glimlach van Heinz wordt scherp alsof twee zwaarden uit zijn oogkassen naar voren werden geschoven. Julo doet onbewust een stap zijwaarts om buiten het bereik van de zwaarden te zijn. ‘Wij blijven samen,’ zegt Heinz. ‘Het is niet nodig dat we het geld verdelen. Wanneer we geld genoeg hebben gaan we naar het zuiden. Ik zorg voor het geld.’

‘Ik moet mijn deel hebben,’ zegt Julo plots. Schrikkend van zijn eigen woorden. Schrikkend omdat Heinz en Marco en de vrouw hem aankijken. Hij staat midden hun blikken als tussen vele zwaarden waartussen zijn hoofd gevat is. Hulpeloos kijkt hij naar de vrouw op. Als een hond die om mededogen smeekt. ‘Jij krijgt mijn deel,’ wil hij zeggen, maar tussen de zwaarden is zijn strot dichtgeknepen. Onwillekeurig legt hij de handen om zijn keel. En dan neemt Heinz plots een pakje bankbiljetten en gooit ze hem toe. Gooit ze zonder tellen.

‘Daar,’ zegt hij vriendelijk en Julo glimlacht om het medelijden. ‘Je hebt ons geholpen, je verdient je loon.’ Dan neemt hij Julo bij de schouder en stoot hem zachtjes naar de deur. De nacht is een wijd-open mond en Julo huivert wanneer hij buiten treedt. De nacht bijt met vele koude tanden. Dan hoort hij weer het geluid en het klinkt scherper nu. Alsof een hond poogde

[p. 23]

onder de bevroren struiken door te kruipen. Ik moet de vrouw verwittigen, denkt Julo. De hond verwittigen dat ik hier ben, denkt hij en de kou maakt zijn hersenen zo licht dat hij gelooft dat ze buiten hem denken.

‘Psst, psst,’ zegt hij. ‘Hier ben ik,’ zegt hij. Hij knipt met de vingers maar zwijgt verbaasd wanneer donkere gestalten hem voorbij schuiven. Tegen de witte muren zijn de gestalten slechts vlekken die door een grote hand vooruitgeschoven worden. Dan zijn er plots harde stemmen en een deur die kraakt en een schot dat een klankbuis boort doorheen de nacht. Er is een fel geluid en Julo loopt hard weg. Alsof een woedende hond hem achterna zat. Ik ga de hond zoeken, denkt Julo. Denkt steeds maar weer: ‘Ik ga mijn hond zoeken. Misschien was hij niet dood. Misschien heeft al dat lawaai hem gewekt en zit hij jankend op mij te wachten.’