Ontmoeting. Jaargang 12

(1958-1959)– [tijdschrift] Ontmoeting– rechtenstatus



[pagina 353]
Jarry Duclay Elementair 1 weer draait het rad van de zon ons een dag voor de ogen de molens van het licht malen traag maar hun tijd is goed je moet me beloven zegt de zon dat je niet rust voor de nacht dat je niet ophoudt met af en aan voor mij en de maan woorden te dragen woorden om op te gaan staan om vanuit te gaan bij het bouwen van dag en nacht maar bewaar een woord voor het geheim van de afkomst leg voor de toekomst een woord opzij een woord als een vreugde als een voldaanzijn een woord als een boom vrede schuil daaronder zegt de zon als de avond valt als je me zien moet in een spiegel in een gazon leed

[pagina 354]
2 zij die rusten moesten aan het water die de zon in het water moesten zien schijnen in b.v. de ijsel bij velp waar schering en inslag de wind de dijk neemt zij liggen vermoeid als vissen op het droge op de markt van de dag maar in een verloren moment verdwijnen zij zienderogen wijken terug naar een raam met een dijk in het water met bomen als luchters van plezier die met een voet aan de grond hunkeren om van wal te steken

[pagina 355]
3 nu ik mezelf terug vind in dat vochtige weer van voor de in het gehoor krassende vraagtekens beleef ik deze mistige dagen als een eerlijke kristallisatie als een glazen weten waar je aan toe bent uitdrukkelijk worden de bomen zichzelf worden zij uitgesproken die wij vergeten waren zij beklemtonen hun waarheid met de leugen van de mist die samendromt tussen hun stammen zich om hun takken huivert en in de rimpels van het levenslange doorgeven een nieuwe huid van trouw afzet waar als een oude moeder de ontroerde aarde van opkijkt

[pagina 356]
4 schrijvend kom ik tot stand van lieverlede geef ik de taal een bloedverwant schrijvend loop ik me uit de hand uit het oog uit het hart mond ik uit door het gehoor in het zoveelste vers zo veel te liever onder je ogen onder je bladfijne handen van aandacht lees mij bind mij samen ik lig voor de hand

[pagina 357]
5 een windbestoven bloemenveld zou ik als een droom achter je ogen schuiven als ik geloven kon dat je voortaan de stembuiging van de zon de intonatie van de bomen zou horen en verstaan je zou weer hardop dromen ik zou weer gele bloemen aan je lippen plukken en buiten de stad zouden we wandelen ons leven als vanouds als een herder in het midden

[pagina 358]
6 er is geen wolk aan de lucht op groene zuilen laat het dak van vandaag uitzicht op de zee van de zevende dag ik sluit de ogen van het gebeuren angst legt het hoofd in de schoot van tussen de zuilen loop ik het strand op verwachting steekt het hoofd op onder de zon leg ik me bij haar neer

[pagina 359]
7 wel altijd zal het water aan lager wal geraken het holt bergafwaarts als een klas kinderen het doet maar wat het kiest altijd de weg van de minste weerstand het voelt zich in alle toestanden thuis schijnbaar doelloos ijlt het door de jeugdjaren het geeft zich helemaal als het ergens vallen kan de schepen van gedachten trekt het pas later aan nieuwe overweegt het oude laat het gaan breeduit in het laagland houdt het de pas wat in het houdt het doel voor ogen rivieren lopen naar zee om zich met vallen en opstaan te vergeten in een kom der aarde in het gezichtsveld van de zon het lopend vuur de wind stijgt het voorgoed naar het hoofd je kunt het nu overal horen
[pagina 360]
wel staan er hier en daar nog witte hopers op de bewoners van de zee ontvangen vandaag of morgen hen allen in hun midden luisteren naar hun leeftocht en brengen hen op de hoogte met ogen die er niet om liegen wel altijd zal het water aan lager wal geraken

[pagina 361]
8 de boeren verbranden in de boomgaard de oude dierbaarheden zij lieten de kinderen hout aanslepen de vrouwen vodden met het vuur in hun handen lieten zij het verleden hun tanden zien in de heldere nacht hebben zij hun vuur ontstoken het oranje feest van het vuur een rozet op de kraag van de nacht een boeket op het gelaat van de wacht die anders wil met de boeren die in de boet van zijn hart oude gedachten over de knie breekt en ze met starende handen stookt in het vuur van verwachting

[pagina 362]
9 wij lezen het woord heilig wij lezen het uit het mozaïk van de zin terug in de stroom van een leven wij hangen er alles aan op laten er alles van af hangen staan er mee op en gaan er mee naar bed hou vast maar elk ander houvast want het woord heeft ons het levende woord laat rust noch duur het komt ons duur te staan maar wij lezen het heilig wij dichters die helaas de burger geen moed meer geven

[pagina 363]
10 boven het veld van de taal staan woorden te trillen in hun betekenis uit hun verband gerukt formeren zij als vliegen op een ruit een denk beeldige waarheid op de zwarte blad zijde de dag de waarheid van het jaar is zoek de waarheid van de dag is waar zijn waar ben je roept de dichter hier lacht het laatste woord

[pagina 364]
11 en elke avond op de baar van je bed ondergaan in het geheim in je dodenrijk de weg terug tot voor je ontvangenis wijkende gestalten wenken en aanspreken en elke avond verzameld worden en elke morgen met nieuwe zon gaan onder de levenden de schijnbaar levenden de blijkbaar doden onder de maat schappelijken de grenzen uit eindelijk zien ze verleggen als besproeiingsbuizen op een sportveld er over trekken en in het grensgebied ondergaan om
[pagina 365]
deze tocht later te voegen bij de verzamelde werken de winsten de verliezen de ervaringen van handen arbeid niet meer te scheiden ook deze grens verdween tussen wat werd gedaan en door staan en elke morgen het licht zien opgaan in een leegte met de zon de hond nora liggend voor het hok van de ruimte met het oog op de deur waarachter hij mij hoort onder zijn boom maak ik hem lachend los hij springt mij in het gezicht en blaffend holt hij de dag in de dag uit de dag in

[pagina 366]
12 wij leven meer uiteraard de hemel kan ons wel gestolen zijn wij weten het niet maar als de vlieger de maan als een wiel op de landweg staat die wij voetstoots als een leven leerden kennen weten wij ons in dit bestaan kamer vol komende aankondiging thuis zonder uitzondering want alles draait om de zon en wij langzamerhand wij bouwen natuurlijk een oude wereld wij gaan met de aarde in zee want de zee de zee moet achter ons staan

[pagina 367]
13 ik ben van je af gedreven terwijl ik sliep is het begonnen wat heb je me mee gegeven toegedekt wou ik blijven slapen maar ik moest naar het licht ik zou naar de dag de droge grond scheurde toen ik aan het zonlicht werd blootgesteld zij willen mij eten en er is geen verschrikker wat heb je me mee gegeven in de luwte van struiken ben ik niet geworden toch ben ik groen geweest toch ben ik geel geweest ik heb de winter gezien nu weet ik pas ik doe mee ik voel mij uitbotten ik ben bij vogels gezocht in de verte sta je hoog te kreunen sta je te glimlachen red ik het wel

[pagina 368]
14 in mijn gedichten gaat de zon niet onder hij staat met de maan boven dit taalgebied tussen mijn woorden zwerft de gaucho de wind mompelt verhalen en speelt op zijn gitaren in dit heelal van bloedeigen woorden plak ik de sterren tegen mijn hemel aan ik schets in het licht en reken in het donker ik buig me over mijn werktekening ik reis naar de maan met gespitste woorden ik reis naar de zon sneller dan hun geluid maar de zon en de wind de maan en de sterren bestaan slechts zolang ik het besta hen te noemen ik korte geluidsgolf voor breekbare instrumenten op tijd ingesteld anders ben ik al weg

[pagina 369]
15 ik zoek een gaasterland geestgronden aan zee om dit laagland te vergeten in de bomen hoor ik de branding ik denk in termen van de zee alleen aan zee nog kan ik me vinden ik zie er de weiden op aan de zee laat zich gaan weet niet beter maar de branding verraadt welk lied er in hem leeft kom over de muur van dit halend en dalend geluid woorden geef je bloot uit dit innerlijk

Vorige Volgende

Ontmoeting. Jaargang 12

Jarry Duclay
Elementair

1

2

3

4

5

6

7

8

9

10

11

12

13

14

15

Over dit hoofdstuk/artikel

auteurs

Jarry Duclay Elementair

1

2

3

4

5

6

7

8

9

10

11

12

13

14

15

Over dit hoofdstuk/artikel

auteurs

Jarry Duclay
Elementair