Ontmoeting. Jaargang 12

[p. 177]

Jan H. de Groot
Uur van lente

Op étage zes, cel zesendertig
ziet het raam door mij naar buiten
naast mij staren rijen ruiten
blindelings naar pastelle verten.

De Oranjerie der voorgronddaken
zigzagt naar lei van huizenblokken;
homunculi tegen trapeziumrokken
boomkruinen ritselend van ontwaken.

Een lijster zingt als hij bij mij komt staan
mijn celgenoot van de overkant
hij wijst naar een eerstbeginnende hand
van de kastanje beneden het vensterraam.

‘Het wordt lente’, zeg ik, ‘op de lange duur.’
‘Welnee, het duurt niet lang’, zegt hij,
‘hou je adem in anders is het voorbij
de lente komt binnen dit uur.’

Motoren echoën door straatkanalen,
straaljagers gieren zonsluiers stuk.
Het bruinroze handje begint van geluk
plotseling lichtgroen adem te halen.