Ontmoeting. Jaargang 12

[p. 161]

Lidy van Eijsselsteijn

Zeil, bootje, zeil naar huis,
immers, ik wacht aan de vlonder.
Boot na boot voer thuis.

Het water ligt stil en willig, de kuise
nevel dekt het onder,
het ademt zonder geruis.

Schaduw der slapende schepen
glijdt er in neer.
De masten breken geluidloos
in strepen, het doet geen zeer.

Ik zie het verwijderend zeil,
hoe het in nevels wijkt,
hoe het al stiller en kleiner
een donker eiland bereikt.

Was het het eiland der doden?
Er gloeide een laatste vuur.
Nu rest ons niets dan wachten,
jou daar, mij hier.