Ontmoeting. Jaargang 12

[p. 162]

Jan D. Plenter
Wie op zijn oren...

Wie op zijn oren staat,
topgekeerd op de basis
van de berstensbolle aarde,
leert de oergeluiden:
het diepe grommen,
het rommelend naderen,
het kolkend oprijzen,
het gorgelend dreigen.

Maar Beethoven werd doof.

Wie op zijn oren staat,
scherpe hersenen
op de oppervlakkig botte aarde,
wordt genezen aan zijn bloed,
dat fel neerstijgt:
brandstof om het koele denken
tot koortshitte op te stoken, -
zó slechts de essenties vindend
en doorjagend.

Maar Nietzsche werd krankzinnig.

Wie op zijn oren staat,
grijzende harenlaag
op de helhete modder,
dun schedelasbest
op gloeiende bodem,
heeft een grauwe isolering
tussen koorts en vulcaan.

Maar Churchill werd kaal.

Wie op zijn oren staat,
kan niet zo blijven.
Boven de diepten -
ontzettingshaarden
onder bezetenheid -

[p. 163]

 

een strekken ten hemel

 

van zwaaiende zweetvoeten,

 

wild balancerend

 

naar het normale.

 

 

 

Daarom zijn veel gedichten kort.

 

 

 

Wie op zijn oren heeft gestaan,

 

tracht opnieuw te horen

 

bij al het suizen in zijn oren

 

dichtbij en horizontaal,

 

want dit leven loopt planimetrisch.

 

 

 

Buurman lag aan het Lago Maggiore.

 

 

 

Wie op zijn oren heeft gestaan,

 

tracht zijn denken te herkoelen

 

ondanks de barst van verwarring, -

 

men kan slechts nuchter en operatief

 

existeren in dit geheimloze leven.

 

 

 

Zijn vrouw won een prijs met een cryptogram.

 

 

 

Wie op zijn hoofd heeft gestaan,

 

kamt zijn wanordelijke haren

 

met een scheiding in het midden,

 

symmetrisch keurig:

 

isolatie naar boven.

 

 

 

Hun zoon rock and rollt around the cross.

 

 

 

Wie op zijn oren heeft gestaan,

 

en daarna is genormalizeerd,

 

houdt het zijn levenstijd uit.

 

Zijn zweetvoeten schrijden koel

 

op de koude, harde aarde.

 

 

 

Geeft de dichters brood!