Ontmoeting. Jaargang 12

[p. 160]

Lidy van Eijsselsteijn

Rivier,
verborgen rivier die ik dag en nacht hoor ruisen,
klagend en dreigend, stijgend reeds
tot een meer dat reikhalzend rijst
naar de koepel van rots
die je van het daglicht scheidt -

Rivier, mijn rivier,
die geen enkel gelaat mag weerkaatsen,
waarin niemand dan God alleen
het peillood werpt:

wie zal de rotsen slaan,
je boei van steen?
Wie zal bergkristalklaar
uit graniet je fonteinen zien breken, wie zal
in je regenbogen het licht
spelend zien blinken,
wie je drinken
rivier?