Ontmoeting. Jaargang 10

[p. 343]

Anna Mertens
Een lied voor Simeon
(Thomas Stearns Eliot)

Heer, de Romeinse hyacinthen bloeien in glazen kommen.
De winterzon glijdt langzaam over besneeuwde heuvelen.
De koppige rede zwijgt nu stil.
Mijn leven is licht, wachtend op de doodswind
Als een veer op de rug van mijn hand.
Stof in de zonneschijn, herinnering in hoeken,
Wachtend op de wind, verkillend naar 't dodenrijk heen.

Geef ons uw vrede.
Ik heb menig jaar door deze stad gewandeld,
Mijn geloof bewaard, de vasten gehouden.
Eer en voorspoed gegeven en genomen.
Niemand ging verstoten van mijn deur.
Wie zal zich mijn huis herinneren, waar zullen mijn kindskinderen leven,
Als de tijd van smart gekomen is?
Ze zullen het geitenpad kiezen, het vossenhol.
Vluchten voor uitlandse gezichten, het uitlandse zwaard.

Vóór de tijd van koord, geseling en geklag
Geef ons uw vrede.
Vóór de staties van de berg van weedom.
Vóór het zéker komend uur van moederleed.
Nu bij deze geboorte in het tijdperk van sterven
Laat het Kind, het nog sprakeloze en ongesproken woord
Israels troost verlenen
Aan één van tachtig jaar oud, zonder morgen.

Naar uw woord
Zullen ze u prijzen en lijden in elk geslacht
Met glorie en smaad.
Licht op licht, dat de trap der heiligen beklimt,
Niet voor mij het martyrium, extase van gedachte en gebed,
Niet voor mij het laatst visioen,
Geef mij uw vrede.

[p. 344]

 

(En een zwaard zal ook door uw eigen ziel gaan).

 

Ik ben moe van mijn leven, en de levens van hen, die na mij komen

 

Ik sterf mijn eigen dood, en de dood van hen, die na mij komen

 

Laat Uw dienstknecht gaan.

 

Want hij heeft Uw zaligheid aanschouwd.