Ontmoeting. Jaargang 10

[p. 292]

De dood van Petrus
G. van Heerde

Het vreemde was, dat Petrus onbeweeglijk bleef staan, toen de granaatscherf hem in het hart trof. Later bleek, dat het maar een klein, scherp stukje koper was, dat hem doodde, niet meer dan drie vierkante centimeters. Het metaal moet de aorta hebben doorgesneden.

De man bloedde op slag dood.

Maar hij bleef staan op zijn grote, gesandaalde voeten, alsof hij in het hout van de boot was vastgespijkerd. Wel zag ik de rode ceintuur van zijn lichtblauwe kleed bewegen, alsof de wind er langs vleugelde en zijn hand, waarin hij het net hield, trilde.

Een tweede splinter nam een vis de kop af. Het dier bloedde bloedeloos dood.

Natuurlijk kon ik Petrus' ogen niet zien, want hij stond met de rug naar mij toe. Het is mogelijk, dat ze even geknipt hebben, want iets van de helse pijn, voor de dood die met zijn barmhartige hand wegnam, moet hij toch gevoeld hebben, al was het maar een seconde.

Misschien heeft de boot ook even geschommeld, maar dat kan ik niet met zekerheid zeggen, want daar lette ik niet op. Ik had alleen oog voor de dode man, die rechtop bleef staan, het net in de ene hand; de andere hield hij geheven, alsof hij de mannen in de boot zegende: In de naam des Vaders en des Zoons en des Heiligen Geestes, amen.

Ik stond op het strand, enkele meters van de plaats, waar de boot dreef.

Voor mij lag het meer van Genesareth, blauwer dan ik mij dat had voorgesteld, met de kleine rimpeling van een voorbij schuivende wind, alsof ergens een jongen met een stok het water beroerde.

Op de achtergrond, maar dan veraf, stonden de bergen tegen de lucht, absoluut roerloos. Het raakt hen immers niet, als een man sterft door een splinter koper. Zij weten niet, wat een aorta is en boten zien zij elke dag van hun eeuwig leven.

Ik herinner mij nog heel goed, dat, toen dit ongeluk gebeurde - het was in '44 of '45, meen ik - ik geen ogenblik meer aandacht had voor de donkere en lichte strepen blauw aan de hemel, voor het sombere bruin van de bergen, noch voor het helle geel van het zand aan de oever.

Mijn gezichtscirkel vernauwde zich tot de centimeter-lange boot, tot die ene dode man, die als een stenen Christus de zegen sprak.

Wel had ik direct aandacht voor de andere mannen in de boot.

Half achter de dode Petrus verborgen zat Johannes. Een stuk van zijn donkere baard was te zien en een gedeelte van zijn gezicht. Hij had een hand naar het voorhoofd gebracht en het leek mij toe, dat hij daarmee zijn ogen beschermde tegen de te felle zon.

Hij keek naar Petrus. Het was duidelijk, dat hij zijn wenkbrauwen omhoog trok in opperste verbazing. Zeker niet om de dood, die als het

[p. 293]

ware uit de golven omhoog gesprongen was, zo onverwacht; maar om het feit, dat Petrus niet achteroversloeg in het water, of voorover in de boot. (Hoe is dat, als je staande sterft, ik weet dat niet).

Ik vermoedde, dat hij een ondeelbaar ogenblik, toen ik niet naar hem keek, Jezus heeft aangezien.

‘Christus, de Heer, erbarm u over ons, maar hoe is dat met Petrus’, zal hij gezegd hebben. Zijn hand, die op de bootrand rustte, lag roerloos. Als hij haar even heeft bewogen in dat moment van de hoogste verwondering, is mij dat ontgaan.

Wel weet ik, dat de granaatscherf rakelings langs hem heen moet zijn gegaan, want er was een scheur in zijn kleed.

Van de andere discipelen zag ik niet meer dan een stuk wapperende mantel, een losgeslagen gordel. Want ze zaten allen half of helemaal verborgen achter de brede figuur van de dode.

Alleen het gezicht van Thomas was er. Van die ongelovige, die latergezegd heeft: ‘Als ik niet dit en als ik niet dat, ik zal niet geloven.’

Toen al zag ik het ongeloof op zijn gezicht, of hij zeggen wou: ‘Ik geloof niet, dat hij dood is. Ik geloof niet, dat er een granaatscherf door zijn aorta is geslagen. Als dat Petrus is, dan is hij niet dood. En als die man dood is, dan is het Petrus niet’. Ja, zo keek hij.

Maar heel duidelijk zag ik Jezus, de Heer.

Achter in het schip zat hij. Ik meen zelfs, dat Hij het was, die het bootje bestuurde. Want ik zag maar één hand, die onbeweeglijk in de schoot van zijn witte kleed rustte. Die hand was fijn getekend, lang en dun.

Van die hand ging mijn blik omhoog naar het gezicht, naar de donkere, krullende baard, naar de scherp getekende, gebogen neus, naar de ogen.

Op dat ogenblik wist ik, waarom de dode Petrus niet in elkaar was gezakt, waarom zijn hand omhoog bleef wijzen.

Ineens was het raadsel opgelost. Het waren Jezus' ogen, die hem vasthielden, die hem dwongen te blijven staan, als tartte Petrus de dood.

De ogen van Jezus, die plotseling, terwijl ik er naar keek, zich wijd openden en langs mij heen zagen naar de dode man. Er lag een gloed in die ogen, die ik er niet eerder in gezien had. En hoe lang sta ik hier nu al?

Er zijn dagen geweest in mijn leven, dat ik twijfelde aan de Goddelijke macht van Christus. Dat vragen opkwamen als sterren aan de hemel.

Maar die dag, toen ik stond aan het meer, achter de rug van de dode Petrus, waren Jezus' ogen van een dwingende Goddelijkheid.

Dit is Pasen, dacht ik nog.

De koster liep langs mij heen, bukte zich en raapte twee splinters koper op. De ene, die de vis de kop afsloeg, de andere, die de aorta van Petrus afsneed.

Hij liet ze mij zien in zijn geopende hand.

Hij zei: ‘'t Wordt tijd, dat we zandzakken aanbrengen. 't Is zonde van die glas-in-lood-ramen.’