Ontmoeting. Jaargang 10

[p. 68]

C. Vermeer

Het hondje verdriet
kerft zijn gejank
in het bergmassief van mijn hals,
waar onder de verstening
aders van verre tijden
hun tijdeloosheid kloppen
in het ritme van een voorwereldse cadans.

Het bloed roept uit de aarde.
De ontzaglijke gestalten van een voortijd
dwalen rondom mijn lippen.
Vergeef, vergeef.

Het geloof staat onaantastbaar
op wacht voor het paradijs
dat zich in de kloven der verstening
een nest heeft gebouwd
waar de vier rivieren openlijk stromen.
Maar de bliksem van een goddelijk onweer
flitst zijn zwaardhouwen door de verschrikking
van een wolkendonker nee.

In mijn keel woekert de hertschreeuw
naar het water van het leven
en het hondje schuimt onder de tafel
naar verloren kruimels
en blijft maar janken.