Het bleke marmer vloeide uit over het veld en rond de bomen en struiken.
De koe, die heel goed begreep dat hier de kans lag uit te munten boven andere koeien, werkte zich omhoog, los van de aarde, vrij van alles dat haar omringde en zo stond ze daar op het witte onbeperkte voetstuk zoals zich dat maar enkele malen in het leven voordoet.
Onbeweeglijk stond ze, de kop omhoog, het lijf gespannen, uitermate trots op deze unieke positie; een levend standbeeld in de mist.
De voorbijgangers bewonderden haar ongetwijfeld.
Sterven
Aangetrokken door de toeschouwers kwam ik naderbij.
Op het grachtwater dreef een gewonde meeuw, haar rechtervleugel lag wijd uitgespreid en ze draaide maar rond, al maar rond zonder hier iets mee te bereiken.
Haar soortgenoten golfden met grote halen door de lucht, mateloos vrij; wat zal dat beest zich eenzaam gevoeld hebben.
Geen van de omstanders deed iets en niemand zei wat, we keken alleen naar dat uitzichtloze gecirkel.
Af en toe trok er een rilling door het kleine lijf, de bek ging open en dicht.
Tenslotte heeft iemand met een steen een eind aan het gemartel gemaakt, toen werd het dier stil, de kop omlaag gezakt en kapot, die ene vleugel overbodig op het water, het geheel een witte vlek.
De mensen gingen langzaam uiteen.
God
staat als een donker dreigement in de deuropening van mijn bestaan.
Toch heeft Hij me lief, zegt Hij, ik vind dat maar ongerijmd.
Wel buig ik deemoedig mijn hoofd, maar ik begrijp er geen barst van.
Auteursrechtelijk beschermd