Ontmoeting. Jaargang 9

[p. 328]

Aad Hollebeek
Kleine suite der cultuur

1.

in deze nacht
heb ik niet geschreeuwd niet
gehuild

geslapen heb
ik. alleen. en gedroomd
en dromen zijn bedrog

wist je dat niet
kleine messenwerper
naar het geluk

en waarom zong
je niet toen
je wakker werd

de liedjes die
ik kende zijn vannacht

met gisteren gevlucht

2.

wij zien de dingen om
ons heen
vader moeder
onze vrienden
heel zuiver en onjuist

haten met liefde en
hebben niet meer
lief voor de zon
of voor het gras

omdat we zo moe zijn
geloof je
omdat we zo moe zijn.

[p. 329]

3.

onze vingers zijn kort
en kunnen makkelijk
gebroken worden maar
we lachen er nog mee

en grijpen

en leven lang
en altijd hebben we
een trompet
in de zak
om voor onze vrienden
de last post
te blazen of
een halleluja

4.

we kunnen vriendelijk
zijn buigen en knikken
en haten achter de
hand

we kunnen luisteren
met beide oren wijdopen
en spreken met
onze mond dicht
en
savonds zitten
we in de glazen stolp
van ons huiselijk geluk
als dragers der cultuur
te kijken naar
de televisie

[p. 330]

5.

in het licht lopen. zijn
we verdrietig en vrolijk en
de mensen vrolijk
en somber
alleen de huizen zijn
altijd eender:
hoog en bezweet
kijk daar woon ik

zelfs de nacht brengt
geen koelte en
als ik je dus welterusten
zeg bedoel ik daarmee
dat we morgen
iets verdrietiger zullen zijn

6.

ik wil een bloem
zijn zeg je kijk eens naar
je vergroeide vingers
je voeten zijn vierkant

en onze gezichten
staan hard en vriendelijk
laten we menselijk
zijn als we elkander weerzien

geen stoot in de
rug maar een glimlach als
kille voldoening
voor ons fatsoen

ja natuurlijk
zullen we bloemen zijn

[p. 331]

7.

vroeger

kon ik
de huizen aanraken
en spraken zij
mij toe

was de stad een
blokkendoos met
ramen
van rood mica

speelde ik met
kinderen en vogels
als wanneer ze
van chocola

vroeger
scheen de nacht een
huiverend warmbloedig
wonder

8.

ik moet
WOORD
zijn

en het woord
machtig en
vierkant

tastbaar
hoorbaar
in mij

[p. 332]

9.

ik geloof dat
de huizen bol
willen staan als
witte zeilen

dat de bomen
hijgen als paarden in
de wind

dat de woorden
zich hullen in
mantels van bont

ik geloof dat
god gloeiend als
god zal opstaan
in een dood land