Ontmoeting. Jaargang 9

[p. 9]

Lidy van Eijsselsteijn

Gisteren stierf mijn hond.
Oren, grappig wit van ogen
neusrug van blond fluweel
hart fel en sterk
voorpoten slank en snel
achterpoten verlamd compleet met wolfsklauw
de hele hond alles stierf.

Ik denk ik heb hem verraden
liefkozend overredend
moord met voorbedachte rade
moord keine organische Lösung.
Ik denk ik heb nooit geweten
hoe heimwee tegen je opspringt
bij elke deur die zich opent.
Ik denk ik denk weinig anders meer
dan oudtestamentisch wraak
op de stok die hem sloeg
die dag in Maart
die hem deed kreupelen tot aan zijn klein graf
in een Octobertuin.
Ik zie nog het water dat de bodem bedekte.

Mijn hond
overal zal het incompleet zijn
incompleet nu en later
of ik heb niet de juiste deur
als jij mijn hond er niet voor ligt,
langzaam voornaam overeind komt van wachten
om in cirkels te rennen op de weide van weerzien
als je weet ik ben het.
Ach, jij en ik los van de lijn
verwonderd dat het ooit gisteren kon zijn.