Ontmoeting. Jaargang 8

[p. 323]

J.A. Rispens
De danseres

Je moet dansen, m'n lichaam, dansen,
ook nu ons het liefste ontviel;
je moet grijpen je wereldse kansen,
al krimpt van pijn ook de ziel.

Je zult rustig 't toneel betreden
en nijgen decent naar 't publiek,
dan beginnen vol gratie je leden
bij de orkestklank hun wond're mimiek.

Langzaam, sneller steeds, de armen geheven,
een guirlande, tot werv'lend je staat
in een roerloze pose nog even,
eer je buigend de scène verlaat.

Als dan het applaus is verklonken
en bedaard is de klop van je bloed
dan zal wat in schijn was verzonken
in je oprijzen weer als een vloed.

En weer zul je de ruimte doorzweven,
waar de velen je gadeslaan
en vervoerd voor hun ogen doen leven
de dans van de stervende zwaan.

En het laatste, wat zij aanschouwen
vóór de eind'lijke stilte, zal zijn,
hoe je zwaar-matte vleugels zich rouwen
om de korte agonie van je pijn.