Ontmoeting. Jaargang 8

[p. 115]

C. Rijnsdorp
De oude dichter

Hij las gedichten, sliep, en bleef ontwaakt
zo zitten, als in stug gebed.
De muze had hem vluchtig aangeraakt:
de laatste regel van een droomsonnet.

Hij wist het en vergat het zonder spijt.
Zijn leden waren van een beeld, zo stijf.
... Oud worden, leek het niet onachtzaamheid?
En jong zijn slechts een houding van het lijf.

Niet kunnen dichten eigen schuld;
de poëzie bereid en voor de hand.
Hij zag 't geheim der schoonheid half onthuld:
de muze vlucht niet, wij zijn inconstant.