Ontmoeting. Jaargang 8

[p. 55]

M.H. Rijnsburger
Noach in de Lage Landen - 1954

Natuurlijk zijn er wolken
er zijn altijd wolken boven holland
wolken die de zon op hun rug wegdragen
en wenkbrauw-fronsend kijken
naar de grauwe plassen ver beneden hen
die knorrig terugzien
omdat ze willen vollopen met het blauw van de hemel

En ik hier in mijn zon-verloren ark
zit binnen grijze vloeden gevangen
en kijk de vogels na
die rakelings lang de verbaasde wolken scherend
pijlsnel ontsnappen door een klein blauw venster

zal eens de wereld weer bewoonbaar zijn?

[p. 56]

 

In de kleine witte dorpskerk

 

houdt God door middel van een strenge dominee

 

uitdeling van leven en dood

 

aan de boeren die er hun eeltige handen

 

eerbiedig voor openhouden

 

 

 

aan de ene kant is een trap naar boven

 

naar de hemel

 

aan de andere kant is een trap naar beneden

 

naar de hel

 

 

 

maar de kleine klok luidt de zon los

 

die binnenglijdt door het heldere glas

 

van een boograam

 

de zon loopt op haar tenen

 

door het middenpad

 

en streelt in het voorbijgaan

 

even de kale schedel van een slapende boer

 

die weliswaar vergat om zijn hand op te houden

 

maar glimlachend droomt dat hij al in de hemel is -

[p. 57]

 

mijn voeten zijn te zwaar

 

om in een tuin te lopen

 

die vol bloemen staat

 

 

 

mijn voeten vragen excuus

 

aan de bloemen

 

maar het speenkruid en

 

de roodpuntige madelieven

 

maken zich klein en geven

 

signalen aan elkaar

 

 

 

de zon bergt afwerend haar goud

 

in een regenwolk

 

en op een tak kijken wat grijze mussen

 

mij wantrouwend aan

 

 

 

ik vraag aan hen of ze mij de

 

glazen muiltjes van assepoester willen brengen

 

maar ze begrijpen mij niet

 

ik vraag aan de narcissen

 

om mij hun gele baljapon te lenen

 

maar ze kijken bedremmeld naar de grond

 

 

 

dan loop ik driftig bijna blindelings

 

de tuin in om even later bedroefd

 

de bloemen op te rapen die

 

mijn straatsteen-voeten hadden stukgetrapt