Ontmoeting. Jaargang 8

[p. 36]

J. van Doorne
Alleen

Ik luister. Ik wacht.
Het vonnis is geveld.
Hij heeft het al misschien
de engelen verteld.

Het water snikt mee
en de wind weet geen raad.
Hoor hoe zij droef
om het huis heen gaat.

Ik luister. Een schreeuw
trekt een scheur in de nacht.
God, ik sterf en ik leef,
want ik sidder en wacht.

Hoor, de regen schreit traag
mijn verlorenheid uit.
God, ik roep U om hulp.
Maar Hij geeft geen geluid.

Ach, Hij luistert, Hij wacht.
Wat heeft Hij geduld!
Nog even: één dag
en de tijd is vervuld.

Nog even. Het zweet
breekt uit zwijgend geluid.
God, Uw zondaar, Uw kind
houdt het niet meer uit.