Ontmoeting. Jaargang 7

[p. 294]

A. Wapenaar
In memoriam patris

Daaglijks gedwongen naar haar stem te horen
Zweeg hij meer dan hij sprak: een kind der zee:
Rondom zich droeg hij steeds haar stilte mee,
Waarin hij scheen tot luisteren verkoren.
Vaak vond ik hem verdiept, geheel verloren
In aandacht voor het Woord dat hij dan las
Opdat zijn dorst naar God daaraan genas:
Geen stem der zee vermocht hem dan te storen.

Gods ommegang was hem het hoogste goed,
Waarvan uit schroom hij nooit heeft durven spreken,
Bleef voor nieuwsgierigen zich steeds versteken
In d'onaantastbre stilte van 't gemoed,
Waarop de zwaarste zeeën zouden breken:
Het bitterst water schept God om in zoet...