Ontmoeting. Jaargang 7

[p. 150]

C. Vermeer
Als het avond wordt

Als het avond wordt
en het donker zich legt om de dingen,
sluipt de vrees ademend om ons rond;
mijn kindren in hun bed
kruipen huiverend weg
diep in de warme schoot der dekens
als hun laatste toevlucht,
om de geluiden van het huis
en het wrijven van de wind langs het dak
niet meer te horen;
en ik staar in het donker
en kan hen niet behoeden;
als ik mij leg tot de slap
ben ik even weerloos als zij;
het kleine schip van mijn woning
vaart over het donkere water
van een zwijgend gericht
door de stilte van de nacht
als een eenzame ark van ingekeerd leven,
weerloos en onontkoombaar
in genadeloze verlorenheid
onder de kille strakheid der sterren,
de roerloze wachters van het doodsgeheim.
Waak over ons o God!
Waak over ons en laat ons geborgen
mogen zijn in een wereld
die Gij tot een schoot van barmhartigheid
omschept.