Ontmoeting. Jaargang 5

[p. 408]

Nel Veerman
De cyclame

't Is als is ze zo onwillig
Aan het daglicht haar gelaat
Gans te tonen, dat zij lang in
't Bladergroen verscholen staat.

Toch, waar groei is, dringt zij boven.
Nog geen bloem, maar lang een knop
Vouwt, eenzelvig toegesloten
In zich haar geheimen op.

Moeten eenmaal toch haar wieken
Losgeworden zijn in 't licht,
Moet zij eenmaal toch geopend
Zijn en recht zijn opgericht,
Zie haar, blank of rood gevleugeld,
Sierlijk staan in 't vensterlicht,
Met nog nederziende ogen,
Met nog ingekeerd gezicht.