Ontmoeting. Jaargang 5

[p. 409]

Nel Veerman
Ter gedachtenis

Nog zie ik u, moeder, staan,
En om u alles gereed
Op de heldere tafel, waaraan
U rustig het avondbrood sneed.
Het tafellaken was wit.
Er lichtte uit ieder bord
Glans van de zon, zoals dit
Bij het lagere zonlicht wordt.
U zie ik tegen die schijn
Als had u Toorop geëtst,
Doorzichtig, schaduwig, fijn,
Een geheim borg uw silhouet,
Een geheim, dat, toen er op dat uur
Een kind, zo een kind dat doet, sprak
Van de driften in de natuur,
Eén van zijn zegels verbrak
En u, zo vanzelf en zo stil,
Zo geheel naar uw eigen aard,
Ons sprak van wat er, naar Gods wil
Is - en moet worden bewaard.