Ontmoeting. Jaargang 5

[p. 381]

C. Rijnsdorp
Hoe herfst leeft en bemint...

Hoe herfst leeft en bemint, geen lente kan 't bevroeden

noch ook hoe 't rijpe bloed verheldert als tot wijn.

Het jonge wingerdblad kan nog geen wijn vermoeden:

't kent de verbazing slechts om 't pas ontloken zijn.

De lucht gelijklijk blauw bij 't komen en bij 't scheiden.

Maar 't diep verkleurde blad is wijzer dan de loot.

Geen engel, kind of knaap kent van dit toebereiden

de zin en heldre vreê die voortspruit bij de dood.

Onaards in 't middaglicht is 't groen van gras en mossen;

ook in mijn lichte geest heeft God iets nieuws verwekt.

Hoe mild en statig zijn de lanen en de bossen,

waar in 't verkleuren eerst de ziel haar grond ontdekt.

Wijs is wie storm verwacht, maar zalig stil blijft hangen;

berustend in 't bestaan, tot gaan niet ongezind.

Dit is een stille staat van generzijds verlangen,

waar in Gods lichtkring ik de hand reik aan een kind.