Ontmoeting. Jaargang 5

[p. 291]

Inge Lievaart
Regen

O hart, waarin dè regen sliep,
wie was het, die haar wakker riep
tot zwerven en zij ruiste uit
met aarzelend, met dun geluid?
Hoor, zij zegt fluisterend haar naam,
stil voor zich heen, van raam tot raam;
maar roert zo vluchtig slechts het glas,
dat geen bemerkt, dat zij daar was,
dat geen bemerkt, hoe dun en bloot
zij van het werend venster vlood.
Een dunne stem dwaalt af en aan -
waar is het oor, dat kan verstaan?

Keuze

De stille vreugde aan de stille dingen,
die niet te snel vergaan;
het helder klinken van hun simpel zingen
tot in het hart verstaan;
daarvan niets missen, zonder dwingen
diep in het wezen binnengaan.