Ontmoeting. Jaargang 5

[p. 250]

Anna Mertens
De val der sterren

Vertaling: La Chute des Etoiles - Leconte de Lisle (1818-1894).

Zinkt neder, paarlen losgewonden,
O bleke sterren in de zee,
Vanuit de lichte horizonten
Voert zon een rozennevel mee.
In de Oosterhemel, ros van vonken,
Klapwiekt de wind reeds morgendronken
Boven der golven gulden vrêe.
Valt, paarlen, die onsterflijk blonken,
O bleke sterren, in de zee.

Duikt in het koele schuim diep onder,
In 't diepste van den oceaan.
Het licht straalt als een vurig wonder
Tegen den top der bergen aan.
Duizend en nog eens duizend zangen
Klinken uit bossen, dauwbehangen,
Muziek vliegt op den hemel aan,
Zinkt weg met tranen en verlangen
Diep in den diepen oceaan.

Vlucht, matte schaar der droeve sterren,
(Nog vreemde paradijzen), heen.
Dag met metalen mond van verre
Lacht in de trans en rijst alleen,
Van lichte vlammen zijn zijn kleedren,
Hij stuift zijn glans als gouden veedren
Over 't smaragd der golven heen.
Werelden, waarheen zielen gleden,
Vlucht, vreemde paradijzen, heen.

Reist sterren naar het milde duister
Der stomme westerheemlen toe,
Zon werpt haar starre en doode luister
Op blad en moskruid, blind en moe.
Herten al springende in valleien
Komen zich bij de bron vermeien,
't Gerucht der mensen stijgt ons toe.
Ballingen, glijdt in witte reien
De stomme westerheemlen toe.

[p. 251]

 

Wel hem, u volgend, doffe lichten,

 

O lampen met vergeetlen schijn,

 

Als u voor 't maatloos duister zwichtend,

 

Die met u meegevoerd wil zijn.

 

Hij haast zich naar een diepe vrede,

 

Haat, liefde, tranen en gebeden,

 

Al 't aardse mag verleden zijn.

 

Deel ons van uw stilte mede,

 

O lampen met vergeetlen schijn.