Ontmoeting. Jaargang 5

[p. 146]

W. Ruiten
Ouderdom

Ik zou nu wel mistroostig kunnen zeggen
dat alle dagen grauw en eender zijn,
en dat het luchtigst hart niet kan weerleggen
dat we allen sterven aan dezelfde pijn.

En dat de blaren aan de bomen groeien
opdat een herfstwind, hetzij vroeg of laat,
hun wankle schoonheid grondig uit kan roeien
en hen verwijzen naar het vuil der straat.

Want in ons hart dreigt altoos weer een leegheid:
men kan doodmoe zijn van 't uitbottend groen
en dikwijls hulploos schreien om de veegheid
en het vergeefse keren van 't seizoen.

Waarin de mensen allen dronken lijken
en iedereen een dwaasheid moet begaan,
en zelfs de meest vereenzaamde durft reiken
naar het geluk van een gedeeld bestaan.

Ik moet nu denken aan de naamloos velen
wier leven langzaam naar de winter rijpt,
nu alle vogels uitgelaten kwelen
en zelfs de wind een lentehymne pijpt.

Zovelen gaan verbitterd langs de wegen,
die tonen elk hun onbedwongen smart
en schreeuwen luid een ieder mens maar tegen
vanuit de angst van hun ontredderd hart.

Omdat ze oud zijn en niet sterven willen
en eigenlijk toch ook niet leven, daar
een wreed noodlot hun doen schijnt te bedillen
en hen laat hongren als een bedelaar.

Want kreeg ooit één ten volle 't geen hij hoopte
en werd één wens ooit wel geheel vervuld?
Er was een onrust die hun vreugden sloopte
maar die vaak met een masker werd verhuld.

[p. 147]

 

Maar er zijn andren, die wel eender grijzen

 

en eender huivren nu hun haardvuur blust,

 

maar 't laatst traject met zulk een kalmte reizen

 

als was het sterven maar een lome rust.

 

 

 

Na lange dag van zware bezigheden,

 

het koele bed waar men een poos vergeet,

 

en niet de deur der eindloze eeuwigheden

 

waardoor men niet dan rillend binnentreedt.

 

 

 

Wel werpen zij vaak hunkrend door hun ruiten

 

een treurge blik naar 't bloesemend getij,

 

of dwalen doelloos langs de schepen buiten,

 

en weten onherroepelijk voorbij

 

 

 

Hun sterke drift die met de winden vocht en

 

de vangsten sleurde uit tegenstrevend diep,

 

éér elk van hen, aan 't eind van al zijn tochten,

 

voorgoed de kleine haven binnenliep.

 

 

 

En mogen zij al dikwijls druk staan praten

 

over de lage prijzen van de vis,

 

in hen schrijnt weemoed om het moeten laten

 

van 't werk dat hard maar toch genietbaar is.

 

 

 

Eerst thuisgekeerd hervinden zij hun vrede:

 

dan grijpen dorre handen 't grote Boek;

 

hun lippen preevlen met de Apostel mede

 

dat Jezus droeg hun eenzaamheid en vloek.

 

 

 

En dat door Hem de dood is overmeesterd

 

en dat geen macht hen van Zijn liefde scheidt,

 

tot al dit blijde hen weer tot vreugd begeestert

 

en weer aan God een psalmlied wordt gewijd.

 

 

 

Misschien dat, als zij lang reeds zijn verdwenen,

 

het kind dat dartel aan hun hand mocht gaan

 

de vrede herkent die hen zo kalm omscheen en

 

dezelfde vreugd in zich voelt voortbestaan.