Ontmoeting. Jaargang 5

[p. 81]

Huib A.P. Eijkelenboom
Naderende kerstmis

Het leven: woud, welks edelwild wij stropen,
begerig, en verbeten als het wijkt,
ligt als een veld vol teed're bloemen open.
Wij zien elkaar, verwezen en beslijkt.

Dit plotselinge. Sidderend ontknopen
van 't oude kleed. Nog niet gelovend strijkt
de hand langs ogen die hun aarzlend hopen
vervuld zien, en zelfs onverhoopt verrijkt.

Het kon niet anders dan het werd. Het wrede
woekrend gewas, dat ons het pad verspert,
is weggekapt. En onze moegestreden
ziel wéét het licht: de hemel, vreemd besterd.
Eén ster die voor de wijzen wijsheid werd
en voor het simple volk in 't veld de vrede.