Ontmoeting. Jaargang 5

[p. 2]

Hieke Maria de Jong
Treinreis

Centraal Station. Alles is grijs.
De trein vertrekt met dun gefluit.
Daarna hoor ik het zingen, dat
wat rhythme heeft en nooit een wijs.
Achter de dichtgeschoven ruit
verschuift de mooie, oude stad,

met pakhuizen en bruggen, kerken
verscholen achter olmengroei,
een onveranderd trouwe wacht.
De oude huizen zijn als zerken
van een reeds lang gestorven bloei
en spiegelen in een donkere gracht.

En over het Noordzeekanaal
bereikt de trein de streek der Zaan,
gesneden door de rechte sloten.
De landen zijn hier laag en kaal.
De trein snijdt er de wijdheid aan
twee reuze, grote, halve moten.

Een ketting dorpen, die niet wijkt
heeft rechts het uitzicht afgesloten.
Maar wijder is de linkerkant.
Ik zie hoe hoog het water reikt
van strakgetrokken, held're sloten,
tot aan de lippen van het land.

De sloten blinken als een scheur,
licht, in de grijsheid van de dag.
En bij Zaandam staan stapels hout,
zo warm oranjegeel van kleur
als ik nooit in dit landschap zag.
De kimmen zijn in mist verflauwd.

Aamborstige wilgen bij Uitgeest
beseffen plots hun eenzaamheid
en ook die van het neigend riet,
(dat altijd neigend is geweest),
bij elke trein die langs hen rijdt
en nooit een wijs heeft in zijn lied.

[p. 3]

 

Bij Castricum komen de duinen

 

gelijk een kudde grote beesten,

 

door hun nieuwsgierigheid gedreven

 

vlak bij de reis. Hun bruine kruinen

 

verruigd en triest. Maar toch de meesten

 

zijn verder aarz'lend staan gebleven.

 

 

 

En daarna komt Heiloo, zo oud,

 

dat men de zend'ling Willebrord

 

er vroeger eens vermoorden kon.

 

Hier stap ik uit. De wind is koud.

 

Verscheurd en weggeblazen wordt

 

de warme droom, die 'k om me spon.

Najaar

Ginds, verder dan de einders, beieren dof
klokken van kerken met bedroefde klanken,
als vielen zware vruchten met een plof
in 't gras en rolden langs de heuvelflanken.
Een mist hangt als een twijfel om de dingen.
En deze weg is lang, ja eindeloos
omzoomd door zwanezang en fluisteringen
van het versomberd en verkleurend lover.
Ik draag mijn hart nog ongerijpt, te broos
en aangestoken reeds de wegen over.