Ontmoeting. Jaargang 5

[p. 1]

[Ontmoeting 1950, nummer 1]

Hieke Maria de Jong
Het licht versmalt...

Het licht versmalt, de herfst woelt in de kronen
en plukt met alle vruchten ook het blad.
Nog voert de Vrijdagavond steeds zijn pad
hem onder 't carillon, waarvan de tonen
als vissen vluchten in de grijze stad.

Hij wacht me op de brug, het donker water
vangt peinzend wiegelend zijn eenzaam beeld,
Het wordt gedeukt, gerekt en weer geheeld,
zoals toch telkens als hij weg is later
elk van mijn dromen met zijn wezen hem speelt.

De dagen worden nauw, reeds sterft het loof
en in mij breekt een vreemde angst zich baan,
dat nu de tijd dat uur zal overslaan,
een brug zal vormen voor de ontstane kloof
en plotseling in de nacht zal overgaan.

En dat één van ons twee wanhopig terug
zal keren, tastend langs verstarde grachten,
waar nooit een carillon of water lachte,
maar alles dood is en dan op die brug
de ander tevergeefs zal blijven wachten.