Ontmoeting. Jaargang 2

[p. 559]

J. Bonda
De torenbouw van Babel

Nu, even, staat hij stil en ziet de landen
zacht zingend in het morgenwaas; de dauw
ligt duizendvoudig fonkelend en 't blauw
laait van goud licht; schuchter vouwt hij de handen

en glimlacht stil. Zijn wezen is weer gans
in 't land waarin hij groot werd - zie de schapen
gaan blatend voor hem uit, hij is nog knaap en
hij fluit en zingt, - het leven wordt weer dàns -

De zweep bíjt in zijn rug. De drijver wijst
den luiaard driftig naar de stenen. 't Stof
dwarrelt omhoog en waait de morgen dof -
De dromer bukt - de toren rijst - en rijst -