Ontmoeting. Jaargang 2

[p. 558]

Niek van der Heide
Dat eens mijn hartslag zingen mag....

Dat eens mijn hartslag zingen mag,
Zo onbekommerd en zo vrij
Van wat nog immer zijn beslag
Legt op mijn vrede en op mij,

Dat ik mijn bloeiwijs onderken,
Mijn stille groei, mijn vruchtbaarheid,
het karig zaad van eigen stem
In verzen en geschrift verspreid;

Want alles heeft een eigen lied
en zingt op onderscheiden trant;
Wie als een kind de wereld ziet
Weet zich voorgoed hieraan verwant,

En loopt verwonderd langs de straat
en aarzelt aan een oude gracht
Waarin een kerk gespiegeld staat,
die slechts het carillon verwacht

Dat aan het water zingen gaat
een kleine, middeleeuwse wijs,
en dat het water trillen laat
en resoneren, reis op reis......

Het blijft maar stil, en star, en dicht,
zodat dit wonder nooit geschiedt -
In mij staan steden opgericht,
een spiegelbeeld, nog zonder lied......