Ontmoeting. Jaargang 2

[p. 529]

[Ontmoeting 1948, nummer 12]

Hans Turken
Het einde

Als het afscheid weerklinkt uit de vogelkelen
vallen regen en wind nog elkaar in de rede.
Altijd wanhopend aan uiteindlijke vrede
scheept de nazomer stuurloos het oud heimwee in.

Als de blaadren der wingerd, de rode en gele,
de hand aan zichzelf slaan en uitgestreden
zich neerleggen bij hun voltooid verleden
aanvaarden wij de onrust van ieder begin.

Gereed voor de reis maar nog zwaar van de vruchten
die de lente des Heere' in ons bloed heeft gezet,
ontvangen wij duizelend de uiterste wijding.

En - omstuimig de nacht en de najaarsluchten -
vergaan wij voor onszelf maar worden gered
uit de stortzee des tijds, zonder naam, zonder tijding.