Ontmoeting. Jaargang 2

[p. 504]

J. van Doorne
De martelaar spreekt:

Wie ben ik, Heer, dat Gij mij tot
het martelaarschap verheft?
Neem dit mij af. O God, ik ben
een pijl die 't doel niet treft.

Ik ben een rank die zonder vrucht
zijn lover spreidt in 't licht;
een lege bedding, weerlichtloos
onder Uw bliksemschicht.

Waarom dan, Heer, verleent Gij mij
zo kostelijke kroon?
Hoe vrees ik dit. O God, ik ben
te klein voor zulk een loon.

Geef, dat ik in 't verborgen sterf:
mij past geen vuren kleed.
Was ik het niet, die slechts uit plicht
aan Uw bevel voldeed?

Heb ik wel ooit mij gans en al
met wat Gij wilt vereend?
Wie ben ik dan, dat Gij aan mij
zóveel gena verleent?

Wat zocht mijn liefde anders dan
wat Gij hebt overmocht?
En waar de schat is, is het hart.
Maar Gìj hebt mìj gezocht.

[p. 505]

 

't Is al genade wat Gij doet:

 

de pijl trilt in de roos,

 

de late vrucht bloost in het licht.

 

O blijdschap eindeloos!

 

 

 

Laat dan mijn vlees de laatste pijn

 

niet achteloos doorstaan,

 

opdat geen trots wanneer ik sterf

 

mijn glorie zal verstaan.

 

 

 

Want U zij alle eer. De lof

 

zij U slechts toegebracht.

 

Ik leef, doordat ik sterf in U,

 

Lam, staande als geslacht.

 

 

 

Ach Heer, ach, woorden zijn de as

 

van 's harten laaiend vuur.

 

Gij hebt mij lief. Dat is genoeg.

 

Niet mijn, Uw is dit uur.