Ontmoeting. Jaargang 2

[p. 502]

Peter v.d. Braken
Mijn schemel en ik

Vlag aan de hemel.
Vendel van vuur en goud.
Hoor, hoe mijn stoere schemel
rent door het woud.
Ziet, hoe zijn kloeven slaan
gensters, fel en koud.
Wel is zijn stampend staan
mij vertrouwd.

Vier ik de teugels, vrij
draaft hij dan weg.
Dwars door de zwarte hei,
dwars over sloot en heg.
Waar zal ons leger zijn
in deze nacht?
Wat lokt de verre schijn?
Wie houdt er wacht?
Is daar het bed gespreid,
voor jou en mij?
Worden wij daar gewijd
in witte pij?

Een, die de hoefslag hoort,
is als een vrind,
die aan de open poort
ons wacht... en vindt.
Voort, naar de einder toe;
daar drukt de nacht
daags moede ogen toe
in louter pracht;
dekt ons de donzen vacht
van 't scheidend licht.

[p. 503]

 

In onze ogen lacht

 

zacht Zijn gezicht.

 

 

 

Hij wenkt met milde hand

 

era zònder woord

 

brengt Hij ons naar het land,

 

dat Hèm behoort.

 

Heeft Zijn verdroogde mond

 

stil ons gekust,

 

dan neemt de zwarte grond

 

ons in Zijn rust.

 

 

 

Vlag aan de hemel!

 

Vendel van gloed en goud!

 

‘Hij’ is 't, die van mijn schemel

 

de teugels houdt.