Ontmoeting. Jaargang 2

Andries Dongera
Na Pinksteren

I

Mijn God, het wordt in Uw heelal zo koud,
nu lang het vuur van Pinkster dreigt te doven.
Ik kan niet meer in warmt' en licht geloven:
De wereld en de mensheid worden oud

en dulden krachtloos, dat de gloed verflauwt,
die eenmaal machtig neerbrak van hierboven.
De laatste vonken schijnen reeds verstoven
en lieten niets dan walm van 't dorre hout.

Nu krimpt alom des werelds winterkou
over de grauwe uitgebrande landen
en heerst zelfs in de ogen van de vrouw,

die tevergeefs mij nog haar troost toefluistert.
Helaas! Ik kan die niet meer scheiden van de
as van Europa, die de zon verduistert.

[p. 449]

II

Vanmorgen werd ik wakker in het licht,
waarin nog oude as hing na te gloeien.
Terwijl mij bloesemgeuren tegenwoeien
heeft nieuwe hoop zich in mij opgericht.

De liefste sprak met een bezield gezicht:
Zie in de tuin de pinksterbloemen bloeien
en in de lucht de blanke duiven stoeien,
door een opnieuw gezuiverd morgenlicht.

Toen wist ik het: Voorbij is het verleden,
een gouden eeuw vervangt het doffe uur.

Rondom het puin van stukke wereldsteden
herschept de Heer ook heden de natuur.

Verzoende mensen gaan de weg naar Eden
onder een regenboog van Pinkstervuur.