Ontmoeting. Jaargang 2

[p. 202]

Hans Barendregt
Bomen in januari

Zo met de mens! verwinterd, grauw,
woont hij hier met zijn zerpe smalte
in een ontluisterde gestalte,
wordt hij geprangd door kou.

En zo met mij. Er schijnt een zon,
maar 'k heb geen blaadren om te waaien,
geen bloemen ook, om uit te zaaien
wat ik aan schoonheid won.

Hoe ziet dit landschap leeg en schril.
De lucht zo wreed. De grond verstorven.
Boomstompen met de bast gekorven.
Moordende mist op til.