Ontmoeting. Jaargang 2

[p. 144]

C. Vermeer
Doods advent

Herfst. Windloze, zwijgende nacht,
en een grijze mist om de bomen.
De stilte een niet te ontkomen
onbeweeglijke dodenwacht.
Aarde en rottend blad
geuren een giftig ontbinden;
en de maan, weerloos en mat,
de glimlach van een blinde,
ligt tussen de kruinen vervallen.
Dit is het uur van 't bronstig wild
dat vechtend zijn ongestild
verlangen door de nacht doet schallen.
Maar in deze wereld van doods
en verrottend zwijgen,
zwerft geen hert eenzaam en groots
en met brandend hijgen,
dat het sterven schreeuwt tot leven.
Er is niets meer dan de scheve
stupide lach van de maan
en de stem die in schreiend beven
diep in 't hart eenzaam is gebleven.
Het hert van het woord is nog niet opgestaan
en is niet met wilde sprongen
door de doodswacht der stilte gedrongen,
het is niet donker tussen de stammen
door de lijkwâ van mist heengebroken;
het heeft niet zijn heimwee ontstoken
aan het witte vuur van de vlammen
der zingende engelenhorden
toen het Woord is vlees geworden.