Ontmoeting. Jaargang 2

[p. 145]

C. Vermeer
Ballade van de zeeman Willem Barents

Een schip is maar een wankel huis,
slingerend tussen dood en leven;
van Noordpoolster tot Zuiderkruis
is ons één vraag, één schrik gegeven:
waar houdt Gods vinger de aarde vast
en doet haar in zijn handpalm draaien;
waar wordt zijn ademen tot waaien
waarop geen zeil meer wordt gebrast?

De zee groeit golvend eindeloos
uit iedre kimdamp wijder open;
wakend op zeil en wind en roos
zullen zij 't laatste land belopen.
IJsvelden drijven langs hun pad
en stapelen zich tot gevaren;
wie maar gelovig voort kan varen
vindt eindlijk zijn gedroomde stad.

Wie zijn geloof behouden kan,
zijn onrust kent geen moedloos toeven;
hij denkt en rekent en zal dan
vermeteler opnieuw beproeven,
al jaagt de sneeuwstorm over 't dek
en doet de schotsen krakend kruien,
al krimpt de wereld in tot buien
of wordt verwijd tot blind bestek.

In Nova Zembla's bar gebied
beveiligt het Behouden Huis hen,
ook in de zwarte poolnacht ziet
de Heer van 't al hen, want drie kruisen

[p. 146]

 

stonden op Golgota geplant

 

in even zwarte nacht verloren,

 

en mocht de moordenaar niet horen

 

dat hij kon komen in Gods land?

 

 

 

Dan rijst weer 't wonder van het licht;

 

de zon staat goud en groot gedreven

 

als vurig teken opgericht

 

van 't uit de dood verrijzend leven.

 

Wie dit ervoer keert naar zijn land,

 

terwijl zijn stem uitbreekt in psalmen

 

die over zee als wierookwalmen

 

uitwaaien naar het laatste strand.

 

 

 

En dan zegt God: het is genoeg;

 

jij knecht, jij in mijn dienst getrouwe,

 

Ik wijs je waar je steeds naar joeg.

 

- En als ten lest men viert de touwen,

 

vaart in het scheemren van de zee

 

het schommelende lichaamsschip,

 

in blauwe mist wegzinkende stip,

 

zwijgend en eenzaam naar Gods reê,

 

 

 

vaart eenzaam naar 't Behouden Huis,

 

want, slingrend tussen dood en leven,

 

van Noordpoolster tot Zuiderkruis,

 

is ons slechts Golgota gebleven;

 

daar houdt Gods vinger de aarde vast

 

en doet haar in zijn handpalm draaien;

 

daar wordt zijn ademen tot waaien

 

waarop geen zeil meer wordt gebrast.