Ontmoeting. Jaargang 2

[p. 117]

Jaap Das
Ouverture

De jonge zon goot van wit goud
een matte glans over de flanken
der duinen. Uit 't bedauwde hout
klom in een zog van zilverklanken
een leeuwrik naar het waatrig blauw.
Zingende wind en zachte stemmen
van golven dwaalden om de nauw
ontwaakte dennen en de brem en
speelden dromerig een vaag spel
met nevelstrepen in het del,
toen ik, nog rozig van lang diep
geslapen hebben en de ogen
maar half ontloken, 't duinpad liep,
de mulle opgang naar de hoge
zilverig groene rand gekruifd
duingolven om het wijd uitvloeiend
luchtmeer, waar het ijl helmgras wuift
in dieper blauw nu, gulden gloeiend
met gele glanzen wijl de zon
hoger en hoger klimt - ik kom
over de kam - pardoes flapt wind
mij in 't gezicht, grijpt in mijn haren
en vaagt mijn ogen. 'k Blijf verblind
een zee van bruisend licht instaren.