Ontmoeting. Jaargang 2

[p. 107]

Lidy van Eijsselsteijn
Herinnering van David

2 Sam. 23: 15-17.

Bron, waarover ik eertijds
den dorstigen knapenmond boog,
Bethlehems bornput, klaarder
dan het klaarste vrouwenoog:

Hoe heeft net heimwee naar U
immer mijn hart achterhaald!
Elke dronk, aan U gemeten
scheen mij laf en verschaald...

Eens, aan een heeten morgen
- de zon scheen boosaardig en geel -
greep dorst naar U mij worgend
als een dier naar de keel -

En de helden die mij omringden
droegen U dwars door den strijd,
gij, klare... Maar ik dorst U niet drinken.
Ik vreesde, ik goot U uit,

ik heiligde U den Heer -
Ik wierp mijns harten versmachten,
den dronk uit den droom der nachten
voor den Eeuwige neer -

Ik zeide: ‘'t Zij verre van mij
te drinken het bloed mijner helden!’
Maar die nacht, in droomen, tilden
mijn handen, als buiten mij

[p. 108]

 

gericht naar eigen doel

 

in een aan God ontstolen

 

oogwenk, U aan mijn oogen -

 

En o mijn God deze koelte

 

 

 

die mijn hart, mijn hart doordrong...

 

Sidderend ben ik ontwaakt.

 

Een ruischen was in mijn ooren

 

veler waatren - En vanwaar

 

 

 

deze brandende pijn, vanwaar?

 

Zie, ik goot mijn jeugd voor U uit,

 

God, maar nog kon ik niet scheiden:

 

het hart van David, den kleinen,

 

riep smartelijk en luid,

 

 

 

riep naar het water der jeugd,

 

vrede, en eenvoud der bete

 

en weigerde te vergeten...

 

 

 

Hoe zwaar een koningskroon weegt.