Ontmoeting. Jaargang 2

[p. 49]

[Ontmoeting 1947, nummer 2]

Muus Jacobse
Bij een graf

Dezelfde paden naar dezelfde plek.
Mijn hart, mijn hart, wat doolt gij in den blinde.
De kerkhofbomen en de kerkhofwinden
Waaien hetzelfde om hetzelfde hek.

Geen boodschap wacht u uit het nauw bestek
Dat het klein lichaam bergt dat gij beminde.
Zoudt gij een teken in de stenen vinden
Dat tot een nieuwe werklijkheid hem wekt?

Ach, deze letters tussen gras en bloemen
En aarde die hem dekt: zij willen noemen
Het teken dat hem tot ons riep, zijn naam.

Maar ook een naam kan hem niet meer bereiken:
Hij ligt zo diep de hemel in te kijken,
De oogjes dicht, de kleine handjes saam.