Ontmoeting. Jaargang 1

[p. 325]

Jo Kalmijn-Spierenburg
De bron

Sliep ik reeds jaren en jaren,
verdroogde bron onder mos?
Wie riep in den zoelen, klaren
morgen mijn murmelen los?
Dauw noch het zingen der winden,
schaduw noch sterrengloed
konden mijn hartslag vinden
of de bevende klop van mijn bloed.
't Hert trad mij niet meer nader,
brandde zijn dorst als vuur,
zoekend een koele ader,
schuw in het schemeruur.
Dood onder 't witte sneeuwen,
dor in het bloesemtij,
sliep ik reeds vele eeuwen
en niemand wekte mij.
Wie heeft mijn ruischen ontbonden
en het oude vergeten geheim
aan mijn slapende oorsprong gevonden,
dat ik vrij van mijzelve zou zijn?