Ontmoeting. Jaargang 1

[p. 177]

[Ontmoeting 1947, nummer 6]

Koos van Doorne
Gebed

O God, weet niemand dan dat ik,
door U geslagen,
zelfs in 't gelukkigst ogenblik
Uw vloek moet dragen?

Ziet niemand dan dat ik, hoewel
door U verkoren,
weiger, gefolterd door de hel
U te behoren?

Wie kent de hete drift, het vuur
dat ik niet doven
noch vloeken kan, zelfs niet in 't uur
waarin de oven

van Uw gerechte toorn mij schroeit?
Vuur tegen vuur en
een mens, gefolterd en geboeid;
hij moet verduren

die strijd van gloed en tegengloed;
van die mij kennen
peilt geen de pijn die schreeuwen doet;
het smartelijk wennen

aan angst en altijd eenzaam zijn,
aan hunkerend lijden
en woorden spreken met een schijn
van diep verblijden.

Bedrieglijk woord dat uit mij breekt
totdat ik sterven
en zwijgen zal: wat het weerspreekt
wil ik beërven:

de dromen van 't gemarteld hart;
de paradijzen
waarin het bloed zijn gouden smart
verrukt zal prijzen.

[p. 178]

 

Leugen, die steeds ik liegen zal

 

tot voor de deuren

 

der eeuwigheid: het hemels dal

 

waar die thans treuren

 

 

 

de zin doorschouwen van hun nood;

 

waar de getrouwen

 

gezaligd zijn: hun dagelijks brood

 

is U aanschouwen -

 

 

 

de leugen die ik schreiend spreek

 

zult Gij niet laken:

 

Gij zult mijn woord, daar ik 't U smeek,

 

tot waarheid maken.

 

 

 

Gij weet: mij teistert het geheim

 

van 't schone leven,

 

waaraan ik ook in maat en rijm

 

geen naam mag geven.

 

 

 

Wat mij tot bevens toe verrukt

 

ontbloeit in dromen

 

aan wet en werkelijkheid ontrukt;

 

geen mag daar komen

 

 

 

en wonden zich en drinken gif;

 

hier mag mijn broeder

 

niet worden tot geschonden rif:

 

ik ben zijn hoeder.

 

 

 

Doch ken ik ander paradijs:

 

vuren fonteinen,

 

een laaien gloed van klank en wijs,

 

van vorm en lijnen?

 

 

 

O God, verdrijf mij uit mijn hof.

 

Dwing mij te reizen

 

door angst en schrik, totdat mijn lof

 

slechts U zal prijzen.

 

 

 

Geef mij Uw eindelijke rust.

 

Laat mij, vermoeide,

 

bevrijd zijn van mijn drift en lust.

 

Kap, wat ontbloeide:

 

 

[p. 179]

 

de woekering van welig kwaad.

 

Wil mij bekeren

 

en maken mij, hoezeer ik 't haat,

 

tot knecht mijns Heren.